A Princess story

De ontmoeting

Elena P.O.V
Ik moet naar buiten, dit was de zoveelste keer dat mijn moeder me negeerde.
Ook al heeft Caroline veel zorg nodig, toch vind ik dat ze ook wat aandacht voor mijn mag hebben. Ik moet boodschappen gaan halen maar eigenlijk wil ik even vrij zijn, lekker genieten van de natuur. Ik hoor de vogels om me heen fluiten en loop dan naar het bos toe, het bos is groot en wild en als je er nog nooit bent geweest is de kans groot dat je er in verdwaald en er nooit meer uitkomt. Gelukkig woonde ik al mijn hele leven in deze buurt en kende ik elk plekje op mijn duimpje. Ik liep naar het midden van het bos, daar was een plekje waar ik altijd ging zitten als ik even alleen wilde zijn. Het was er stil en het was ver van de bewoonde wereld vandaan, het beste was dat er een boomstronk in het midden stond, het perfecte plekje dus. Niemand wist van het bestaan af behalve ik, dat was er zo fijn aan, als ik er ging zitten omdat ik alleen wilde zijn, was ik ook echt alleen. Aan de ene kant van het bos is het dorp waar ik woon en aan de andere kant bevond zich het kasteel, het bos benadrukte de ongelijkheid nog eens, de rijke heersers werden van de arme sloebers gescheiden door het bos. Zo hoefde ze alle problemen die zich hier buiten afspelen nooit mee te maken. Ik heb gehoord dat die prins nooit buiten komt en alleen maar in zijn geweldige paleis zit, en zichzelf daar zit vol te proppen met het overvloed aan eten dat ze daar hebben.

Hier in het bos kon ik me even wegtrekken uit de hedendaagse wereld die vol zat met oorlogen, ruzie, gevechten en problemen.

Niklaus P.O.V
Niklaus , Willem, Adrian van Aeternum werd er omgeroepen , dat was het signaal, ik moest naar binnen.
De twee dienaren opende de deuren en ik zag een grote menigte staan , de jongens hadden een pak aan en de meisjes een jurk. Alles had een vrolijke kleur , ik zag blauwe, roze, oranje en zelfs groene jurken. Ik liep naar binnen en iedereen begon te buigen . Later werden ook mijn moeders en vaders naam omgeroepen. Daar stonden we dan, zij stonden vrolijk te zwaaien terwijl ik met een plastic glimlach de zaal door keek. Tussen alle mooie kleuren jurken was er één die zwart was het was een grote doffe jurk gemaakt van vogel veren . Toen ik naar het gezicht van het meisje keek schrok ik, dat was Eveline en ze droeg een jurk die haar precies in een paar woorden omschreef.  Kleurloos en wraakzuchtig

De opening 's dans moet ik samen met Eveline doen, ik loop aarzelend naar haar toe.
We kijken elkaar kort aan, zij met een grote glimlach "Blijkbaar moeten wij deze dans doen zeg ik" er ontstaat een grote kring zodat er plaats is om te dansen. Mijn ouders kijken me veelbelovend aan ik zie wat er in mijn vaders blik omgaat. Ik kan het niet precies uitleggen maar er staat een soort van trots in.
Eveline pakt mijn arm vast en trekt me mee naar de dansvloer, "als je maar weet dat ik het niet naar mijn zin heb sist ze." Ik kijk haar verbaast aan, ik dacht al die tijd dat ze me nog steeds leuk vond, blijkbaar niet er ging een vreugde sprongetje door mij heen. "Waarom kunnen we het dan niet gewoon af zeggen? Als jij me niet leuk vind en ik jou ook niet, waarom maken we dat geen bezwaar. Vraag ik" Eveline keek me een fractie van een seconde boos aan " hoe durf je gilde ze, alle ogen draaide naar ons toe Wat... vroeg ik maar midden in mijn zin stopte ze mij. Hoe durf je om te zeggen dat je niet van me houd! Schreeuwde ze ." Ze rukte zich uit onze dans en rende weg. Ik bleef geschokt staan, wat was er net precies gebeurd? Mijn ouders komen naar mij toe, ze zijn heel boos op mij "als je maar niet denk dat je hiermee wegkomt, zegt mijn vader op een harde toon." Mijn moeder knikt bevestigend. Ik weet niet wat ik moet doen en loop maar weg , ik laat al die mensen verbaast opkijken en hoor hier en daar een afkeurend gemompel, mijn ouders schreeuwen me nog iets na maar ik kan het allang niet meer horen. Ik loop het diepe donkere bos in en probeer me te bedenken wat er net allemaal gebeurt is

Elena P.O.V
Ik zit diep in gedachten voor mij uit te staren totdat er iemand aankomt. In de eerste instantie denk ik dat het iemand uit het paleis is, maar als ik beter kijk zie ik dat het een jongen is die er nog best jong uitziet. Hij is ongeveer van mij leeftijd. Hij komt steeds dichterbij en het liefst wil ik nu wegrennen maar het is al te laat, hij heeft me al gezien.
Hoe dichter en dichter hij komt hoe beter ik kan zien hoe hij er uit ziet. Ik zie zijn licht bruine haar, zijn blauwe ogen en zijn scherpe kaaklijn. Hij is echt knap. Langzaam loopt hij naar mij toe , hij heeft een pak aan die gemaakt is van dure materialen , alleen iemand uit de tweede kast kan zich zo iets veroorloven. Algauw staat hij voor mij "hallo, wat een toeval dat ik jou hier tegen kom" ik kijk hem lang aan "blijkbaar ben ik de nu niet meer de enige die van dit plekje weet. Zei ik. O ik ken dit plekje ook niet maar ja, ik ontdekte het per toeval zegt hij" nu is het zijn buurt om me lang aan te kijken "je herkent me echt niet hé? Hij bleef me aankijken, ik wilde mijn gezicht van hem afwenden. Op een soort manier deed het me pijn om naar hen te kijken. "Waarom zou ik? Moet dat soms?vraag ik" hij komt naast me zitten "hoe heet jij eigenlijk ? vraagt hij. Ik heet Elena, ik ben een vijf antwoord ik aarzelend. Misschien mogen mensen uit de lage kasten niet naar een twee kijken, of überhaupt met hun praten bedenk ik nu. "En hoe heet jij dan?" Het lijkt alsof hij twijfelt over zijn antwoord. "Ik heet Adrian zegt hij uiteindelijk ik ben een zes." Snel kijk ik naar hem , hij ziet er echt niet uit als een zes. "Hoe kom je aan dat pak? En waarom kom je richting het paleis aanlopen?, je zou toch niet..... Nee, heb je hem gestolen roep ik verbaast uit" hij kijkt me verbaast aan. "Nee, ik heb hem niet gestolen ik was daar voor het bal antwoord Adrian" ik kijk hem ongelovig aan , " alleen tweeén worden uitgenodigd zeg ik op een spottende toon." Hij zocht naar een antwoord, "ik werk in het paleis als bediende. Dat verklaard een deel maar nog steeds niet alles " lijkt me verschrikkelijk ,heb je de prins al ontmoet of heeft hij het te druk met levens kapot maken." Hij kijkt mij ongelovig aan "ik krijg de indruk dat je het niet echt eens bent met het koningshuis." Dit was een gevaarlijk gesprek, als het blijkt dat je kritiek tegen hebt koningshuis hebt, kan je een hoge geld boete krijgen of een afranseling. Ik kijk hem onderzoekend aan " mijn tante heeft haar leven opgeofferd voor die prins." Hij kijkt even naar de grond "heette jou tante misschien Allyson. Ja antwoord ik nors , ja zo heet ze . Ik zie dat hij weer naar de grond kijkt en het blijft even stil. "Ik moet gaan, en het spijt me van jou tante. We zien elkaar gauw nog "riep hij mij toe terwijl hij richting het paleis rende . "Dag, Adrian "riep ik hem toe maar waarschijnlijk kon hij me niet meer horen. Dit had in jaren niet meer met vreemde gesproken, een blij gevoel overspoelde me, en ik liep voor het eerst vrolijk naar huis totdat ik besefte dat ik nog boodschappen moest gaan doen.