~Jungkook~
با وارد شدم به اتاق سر هر پنج‌تاشون به طرفم چرخید.
با لبخند نگاشون کردم و آروم پرسیدم:
حالتون خوبه؟
کسی به سوالم توجهی نکرد.
جین_ک رو میز کنار تخت نامجون نشسته بود_ با اخم از جاش بلند شد و بطرفم اومد.
با لبخندی ک از رو لبام پاک نمیشد_یا حداقل سعی میکردم ک پاک نشه_بهش نگاه کردم.
جین دوتا لپامو نیشگون گرفت و لبخندمو محو کرد و با همون اخم بهم تشر زد.
جین:این لبخند ضایع چیه رو لبات؟
دستای جین رو پایین اوردم و دوباره لبخند زدم.
جونگکوک:منظورت چیه هیونگ کدوم لبخند؟
جیمین رو تخت نیم‌خیز شد و خواست به طرفم بیاد ک هوسوک بخاطر اینکه سُرمشو خراب نکنه بهش اجازه نداد از جاش بلند بشه.
جیمین:چیشده جونگکوک؟چرا اینقد ناراحتی؟عمل سرگرد کیم ک موفقیت آمیز بود پ چرا...
هوسوک درحالی ک جیمین رو گرفته بود تا بلند نشه حرفشو قطع کرد.
هوسوک:داری گریه میکنی جونگکوک؟
لبخندی ک کم‌کم به پایین خم میشد رو تجدید کردم و با لحنی ک سعی میکردم نلرزه جواب دادم:
گریه چیه هیونگ؟برا چی باید گریه کنم؟
هوسوک اخم کرد و با لحن مطمئنی تاکید کرد.
هوسوک:داری گریه میکنی فقط اشکات درنمیان.
جونگکوک:همچین چیزی نی...
اینبار یونگی ک رو تخت آخری دراز کشیده بود درحالی ک با همون قیافه‌‌ای ک هیچ احساسی ازش ساطع نمیشد_پوکر_بهم نگاه میکرد گفت:
یه نگاهی به ریختت بنداز شبیه خرگوشی شدی ک هویجش ازش ناراحته و بهش اجازه نداده بخورتش.
خنده‌ی فیکی کردم و گفتم:
چی داری میگی هیونگ؟حتما الانم اومده پیش دوستای گربه و سنجاب و جوجه و همستر و کوالاش تا باهاشون درد دل کنه؟خیلی مسخرس.
*باغ‌وحش راه انداختی اینجا؟*
لبخندم به پوزخند تبدیل شد.
نامجون ک بنظر از یونگی و جیمین یکمی بیشتر آسیب دیده بود با ناله کوتاهی رو تخت نشست.
نامجون:جونگکوک ما دوستاتیم؛نه ما خانوادتیم کاملا معلومه ک میتونیم راحت حال درونتو از تو چشمات بفهمیم.
با گفتن این حرف پوزخندم از رو لبام پر کشید و غیر ارادی محکم چشامو بستم و اه کشیدم.
قطره اشکی ک با کلی تلاش داخل چشمام نگهش داشته بودم حصارشو شکست و از گوشه‌ی چشمم به بیرون خزید.
YOU ARE READING
Suicide
Fanfiction~خودکشی~ خلاصه:تو یکی از روزای پرمشغله‌ی دکتر جئون جونگکوک پیامی از شخصی ناشناس دریافت میکنه ک قصد خودکشی داره و... عایا جونگکوک میتونه تهیونگ رو نجات بده؟میتونه از خودکشی منصرفش کنه؟اصلا چی باعث شده ک تهیونگ قصد خودکشی داشته باشه؟... **************...
