Piepjes.
Dat is het eerste wat Robbie opvalt, hij hoort piepjes. Wat hem erg verward maakt. Waarom wordt hij wakker met het geluid van piepjes? Hij heeft niks in zijn kamer wat het geluid van die piepjes kan maken.
Hij opent met wat moeite zijn ogen, zijn oogleden voelen zo zwaar aan. Hij sluit ze meteen weer als het licht in zijn ogen brand. Jezus, wat is dat fel zeg.
Na nog een aantal keren knipperen zijn zijn ogen gewend aan het licht en kijkt hij verward omhoog.
Witte muren. Wit? Zijn muur is roze. Dit klopt niet.
Voorzichtig kijkt hij om zich heen, zijn bonkende hoofd maakt het bewegen wat moeilijker. Elke beweging doet pijn.
Al snel realiseerd die zich waar hij is; het ziekenhuis. Maar waarom ligt hij hier?
Hij doet zijn best iets te herrineren wat de reden is of kan zijn van waarom hij hier ligt, maar niks komt in hem op.
Wat is er in godsnaams gebeurd dat hij zich zo voelt?
Een apparaat staat naast zijn bed wat piept, nu weet hij tenminste wat dat irritante geluid maakte.
Een leeg bed staat aan de andere kant van de kamer, maar aan de dekens te zien slaapt daar wel iemand.
Zijn bruine haren vallen voor zijn ogen, en hij haalt zijn arm omhoog om het uit zijn gezicht te halen.
Maar al snel valt hem iets op aan zijn arm, een infuus zit er in.
Robbie is zo verward, hij heeft geen idee wat er nou gebeurd is en waarom hij hier ligt, waarom dat infuus in zijn arm zit. Het maakt hem nerveus, brengt hem een beetje in paniek.
"Rob?" Vraagt een stem vol ongeloof.
De brunet draait zijn hoofd naar de deur waar een blonde jongen staat met een bord eten in zijn handen.
Hij kijkt hem verbaasd aan, alsof hij niet kan geloven dat Robbie hier ligt. Maar dat zou hij al moeten weten, toch? Waarom zou hij hier anders zijn?
"Matt?" Vraagt Robbie zachtjes met een schorre stem, zijn keel is kurk droog. Wat logisch is, hij heeft al in maanden niet gedronken.
De blond zet in een snelle pas de stappen naar hem toe, legt zijn bord op het bijzettafeltje naast zijn bed en leunt naar voren.
Voorzichtig slaat hij zijn armen om hem heen en trekt hem in een knuffel. "Tering Rob," Fluistert Matthy in zijn nek. "Ik was zo bezorgd."
Langzaam maar zeker brengt Robbie zijn armen omhoog en slaat die om Matthy's rug heen. Hij weet niet precies waarom die deze knuffel krijgt, maar hij zou nooit nee zeggen tegen een knuffel van Matthy. Die voelen altijd zo fijn.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt Robbie, want hij heeft werkelijk waar geen idee. Hij lijkt alles kwijt te zijn wat een relatie heeft aan waarom die hier ligt.
Langzaam trekt Matthy weg waarna die met één hand Robbie's haar voor zijn ogen weg haalt. "Je hebt een poging gedaan, Robje."
Zijn ogen vergroten bij Matthy's woorden, hij weet daar niks meer van.
"Je hebt een overdosis genomen." Legt Matthy uit. "Koen vond je in de badkamer boven. Je hebt in coma gelegen, Rob."
Overdosis? Coma? Waarom weet hij hier niks meer van af? Dit is allemaal zo verwarrend.
Matthy drukt op het knopje naast Robbie's bed waardoor de dokter een melding krijgt en hier heen komt.
"Een coma?"
Matthy knikt, zijn hand op die van Robbie leggend. "Je hebt bijna drie maanden in een coma gelegen. Altijd was er iemand bij je, maar uh, meestal was ik hier."
Dat laat Robbie toch iets beter voelen, wetend dat Matthy meestal bij hem was, ookal kan hij dat zich niet herringeren.
YOU ARE READING
SOFTCORE || mabbie
Fanfiction"Are we too young for this?" Robbie en Matthy hebben in de afgelopen periode gevoelens voor elkaar weten te ontwikkelen. Alleen heeft geen één van hun er iets over gezegt, bang dat het hun vriendschap zou verpesten. Maar nu dat er een kans is dat Ma...
