SOFTCORE || mabbie

SOFTCORE | hoofdstuk 3: voorhoofd kus.

Matthy loopt de badkamer uit richting het zo oncomfortabele ziekenhuis bed waar die al nachten op slaapt.

De typische geur van ziekenhuis dringt zijn neus binnen, maar ondertussen is hij het wel gewend.

Net zoals dat hij dat gepiep gewend is, Matthy houdt er niet van als hij geluiden hoort als hij probeerd te slapen. Maar nu kan hij het alleen maar waarderen, dat gepiep verteld hem dat Robbie nog leeft, dat hij ademd en dat zijn hart nogsteeds bloed rond pompt.

Dat gepiep maakt hem nu juist rustig, wetend dat zolang dat ding piept Robbie oké is, voor hoe verre hij oké kan zijn.

De blond gaat onder de dekens liggen en draait zijn rug richting Robbie, hopend in slaap te vallen.

Het is middernacht geweest, en de jongen kan dat zeker wel gebruiken, hij is gewoon zo moe de laatste tijd.

Hij maakt zich zoveel zorgen, over Robbie die hier nu ligt, Koen die momenteel zo maar weer schreeuwend wakker zou kunnen worden.

Milo die weinig van zich laat horen, zich aan het afzonderen is van de wereld.

Raoul die zich sterk opbouwt, er voor hun zijn maar niet voor zichzelf.

En Matthy maajt zich zorgen om zichzelf. Hij heeft zelf ook wel door dat hij weer minder eet, en dat als hij iets maakt hij net wat te lang naar het mes kijkt.

Hij heeft neigingen, het voelde altijd zo goed toen hij het mes in zijn vel zette, en nu voelt hij zich zo kut, zo leeg. Hij wil zich gewoon even oké voelen.

Maar dan kijkt hij naar de littekens op zijn arm, en herringerd zich hoeveel spijt hij er van had. Hoe hij met afschuw naar zijn arm keek door alle littekens die er op zaten.

En dus deed hij niks, maar hij heeft zelf door dat de kans dat hij dit nog lang volhoudt klein is. Wie weet wanneer hij breekt en roch weer het mesje op zijn arm zet?

En wie gaat hem dan stoppen? Robbie was dat persoon, het persoon die hij midden in de nacht apote en dan 30 seconden later in zijn kamer stond om het scherpe voorwerp af te pakken en Matthy vervolgens in zijn armen nam.

Toen had Matthy niet eens door dat het raar was dat Robbie nog wakker was, maar nu bedenkt hij zich dat alles eigenlijk zo duidelijk was.

Alle tekens waren daar dat er wat gaande was met de jongen. En hij had het niet door.

Net zoals dat hij niet door had dat Robbie niet meer kon, dat hij niet meer wou en van plan was zijn leven te beëindigen.

Hoe heeft hij dat gemist?

Matthy draait zich om en kijkt naar de jongen op het bed voor die besluit op te staan en richting zijn beste vriend loopt.

Hij stopt naast hem, Robbie ziet er nu zo vredig uit, alsof hij even niks aan zijn hoofd heeft.

Het lijkt alsof hij gewoon slaapt wat natuurlijk niet het geval is.

Matthy brengt zijn hand naar Robbie's haar en haakt zijn vingers door de bruine lokken.

Zijn haar zit ondertussen in zijn gezicht aangezien het niet in model zit en dus brengt hij het voorzichtig een beetje in de haarstijl die hij altijd heeft.

"Word alsjeblieft wakker, Rob." Fluistert hij, zijn hand naar die van Robbie brengend en rust hen boven op zijnes. "Ik weet niet hoelang ik dit nog vol houd."

Matthy weet dat Robbie hem waarscheinelijk niet eens hoort, maar toch praat hij. Het is ook goed voor hem om dit allemaal even van zijn borst te krijgen.

"Ik uh, ga weer de slechte kant op." Geeft hij toe. "Ik eet slecht, en heb neigingen."

Als Robbie nu wakker tegenover hen zat was hij in een knuffel getrokken terwijl Robbie hem vertelde dat bet goed zou komen.

Oh, hij had nu zo graag zijn armen om hen heen gehad en de woorden van hen te horen.

"Het is zo moeilijk zonder jou, Robje. Niet alleen voor mij, maar ook voor Koen, Roel en Milo. We hebben je nodig, Rob. Ik heb je nodig." Hij flusitert de laatste zin.

Daarna buigt hij naar voren, zijn lippen laat die enkele seconden op zijn voorhoofd voor die terug trekt. "Ik hou van je. Word snel wakker, Robbie. Alsjeblieft."

Matthy heeft Robbie nodig voor dat die zo erg terug valt en zelf in het ziekenhuis beland.