SOFTCORE || mabbie

SOFTCORE| hoofdstuk 6; vlokken.

"Matt," Robbie duwt de deur van de slaapkamer open, het is ondertussen 2 uur in de middag en Matthy is nog geen één keer uit zijn kamer geweest. "Alles oké?"

Matthy zit bij zijn bureau bij de computer, zijn edit programma staat open op een video die gepland stond om deze week online te komen.

Hij hoopte wat afleiding te krijgen door te editten, maar de waarheid is dat hij nog niks heeft gedaan.

Hij zat daar, starend naar het scherm terwijl hij daar zat met een leeg gevoel.

Niks ging door hem heen, hij voelde zich gewoon zo leeg, alsof zijn leven geen betekenis meer had.

Het lijkt weer één van die dagen dat hij zich zo voelt, of nou ja niet voelt. Die heeft hij vaker.

Robbie weet van zulke momenten af, en heeft zelf nog niet besloten of deze erg zijn of niet. Ja, hij voelt helemaal niks, en heeft gewoon 0 energie de hele dag.

Maar op het zelfde punt heeft hij geen verlangens om zichzelf pijn te doen wat een hele opluchting is.

Matthy kijkt niet weg van zijn scherm, maar hoort de jongen wel en antwoord door zijn schouders op te halen.

Robbie loopt verder de kamer in en stopt naast Matthy. "Weer zo'n dag?" Vraagt hij naar hij even goed naar hem gekeken heeft.

Matthy knikt zachtjes terwijl die zijn koptelefoon af zet.

"Oké," Zucht Robbie. "Ik maak wat eten voor je, oké? Dan hoef je niet tegen iemand te praten."

Matthy is blij dat hij inziet dat ie geen zin heeft om sociaal te moeten zijn, gesprekken te moeten gaan voeren.

"Dankje." Fluistert de blond, zijn gezicht omdraaiend naar Robbie.

Hij glimlacht naar hem. "Tuurlijk maatje. Iets specifieks wat je wil hebben?"

Matthy denkt even na waarna die zijn hoofdschud, hij heeft eigenlijk geen zin om te eten, maar heeft het de jongens beloofd. Wat Robbie hem ook brengt gaat hij zoizo proberen te eten.

"Oké, Dan maak ik wel even iets simpels. Ben zo terug." De brunet draait zich om en loopt richting de deur.

In de keuken besluit hij maar gewoon een broodje met pure vlokken te maken, wetend dat dat Matthy's favoriete brood beleg is.

Hij pakt alles wat die nodig heeft en begint net het brood te smeren.

Zodra die daar mee klaar is loopt die met het bord in zijn handen terug richting Matthy's kamer.

De deur had die open gelaten en dus loopt hij zo naar binnen, Matthy is dit keer verplaats naar zijn bed en ligt daar lang uit op.

"Hier, probeer op zen minst de helft op te eten, oké?" Robbie stopt naast het bed en houdt het bordje uit.

Matthy gaat overeind zitten en neemt hwt bordje aan, hij slikt zodra die door heeft wat er op ligt. Vlokken, zo ongezond maar ook zo lekker. Dat laatste maakt hem alleen even niks uit, hij gaat zo veel aankomen als hij dit eet.

"Gewoon proberen, oké Matt?" Vraagt Robbie zachtjes als die zijn gezicht ziet.

Matthy kijkt op en zucht maar knikt uiteindelijk wel. "Ik doe me best."

Robbie glimlacht. "Goed zo. Ik laat je alleen, oké?" Robbie weet dat Matthy moeite heeft met eten als er mensen naar hem kijken.

"Dankjewel." Fluistert de blond. "Maar kan je straks misschien terug komen?"

"Tuurlijk," Stemt hij meteen toe. "Als je me even appt wanneer ik weer kan komen."

Matthy knikt en kijkt hoe Robbie opnieuw de kamer verlaat. Met een zucht kijkt hij naar het bord in zijn handen, of nou ja, het eten op het bord.

Hij wil dit niet eten, maar hij heeft het Robbie beloofd. Rob wil hem helpen, dat weet hij zelf ook wel, en hij wil weer beter worden. Dus dan moet die naar Robbie luisteren ook.

Hij pakt het broodje op, kijkt er naar voor een paar seconden voor die een kleine hap neemt.

Hij probeert de getallen uit zijn hoofd te zetten en niet te focussen op hoeveel hij gaat aankomen van dit, in plaats van dat focust hij zich op de smaak, op hoe lekker hij dit vind.

Met die gedachtes in zijn hoofd neent hij nog een hap, en nog een, en nog een tot uiteindelijk ongeveer een kwart over bleef.

Hij legt het bordje op het nachtkastje van zijn bed, meer kan hij echt niet op. Zijn hand pakt zijn mobiel en hij stuurt Robbie een appje dat die terug kan komen.

Dertig seconden later loopt de Brabander weer zijn kamer in. Hij glimlacht als hij het broodje ziet, of nou ja wat er van over is. "Ik ben trots op je, Matt."

Lichtelijk verlegen glimlacht Matthy, de laatste tijd wordt hij wel vaker verlegen van zijn opmerkingen. Hij snapt alleen nog niet zo goed waarom. "Dankje."

Robbie gaat naast hem liggen en tikt daarna op zijn eigen borst als teken dat die daar mag liggen.

Hij weet hoe fijn Matthy het vind om af en toe even te knuffelen.

De blond hoeft er dan ook niet lang over te doen voor dat die richting Robb achuift en zich in zijn armen legt.

Robbie vindt dit zeker ook niet erg.