"ေရာ့ ထြန္းလင္ဦး "
စိတ္ဆိုးေျပေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အခုထိ စကား မေျပာၾကသည့္ ႏွစ္ေကာင္ၾကားမွာ ထိုင္ရသည့္ ထြန္းလင္းဦး ဒုကၡမွာ မေသးလွပါ။
အခုလည္း ခြာၿပီးသား ပုဇြန္မ်ားကို ပန္းကန္ထဲ ထည့္ကာ
ထြန္းလင္းဦးလက္ထဲသို႔ ထည့္၍ မ်က္ခံုးပင့္ျပသည္ေၾကာင့္
ေဘးမွ ရစ္သန္ကို ေပးခိုင္း တာမွန္း အတပ္သိသည္။
သူ႕သာဘာ ေပးလည္းရတာကို။ ေကာင္းေကာင္းကို မစားရဘူး။
ဘုန္းျမတ္ ေပးခိုင္းေသာ ပန္းကန္အား ရစ္သန္႔ကို ေပးလိုက္သည္။
"ေရာ့။ ၿမိဳ "
ရစ္သန္မွာေတာ့ လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ ပုဇြန္ပန္းကန္ႀကီးေၾကာင့္ စိတ္ထဲ က အရမ္းေပ်ာ္မိသြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကို တည္ထားကာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ခ်င္း အခ်ဥ္ရည္ႏွင့္ တို႔စားေနလိုက္သည္။
က်က္ေအာင္ ကင္ေပးထားေသာ ပုဇြန္လံုးလံုးမ်ား၏ အရသာက ခ်ဥ္စပ္စပ္ မန္းက်ည္းရည္ႏွင့္ အလြန္လိုက္ဖက္လွသည္။
"ထြန္းလင္းဦး ထပ္စားအုန္းမွာလား ေမးလိုက္"
"ဟာ"
"ရစ္သန္ေရ မင္းလင္က ထပ္စားအုန္းမွာလားတဲ့"
စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာပစ္လိုက္ေတာ့ ရစ္သန္က ထြန္းလင္းဦးကို မ်က္ေစာင္းထိုးေလသည္။
"ထပ္ မစားဘူးလို႔ ေအာက္ထက္က အေအးေသာက္မွာ ေျပာလိုက္"
ထြန္းလင္းဦးလည္း ရစ္သန္ေျပာသည့္အတိုင္း ဘုန္းျမတ္အား ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘုန္းျမတ္က ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။
တကယ္ပါပဲ သူတို႔ပါးစပ္က ေျပာရင္ကို ၾကားေနရတာကို ထြန္းလင္းဦးမွာ အလယ္ကေန ဘာသာျပန္ေပးေနရသည္မွာ ဟုတ္ကိုမဟုတ္ေသး။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ ခံုတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဟန္စိုးႏွင့္ ရဲထက္လြင္ကေတာ့ ထြန္းလင္းဦးပံုစံကို ၾကည့္ကာ ရီေနေလသည္။
အစကတည္းက ဒီလိုမွန္းသိရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ မထိုင္ေပါင္။ အခုေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းကို မစားရ။
