Feryat, Trabzon'da ailesi ile yaşayan otuz bir yaşındaki genç bir adamdı. Sekiz senedir kalbi tek bir isim ile, Ali ile çarpmaktaydı. Öyle ki Feryat'ın bu sevgisine sadece ailesi değil, tüm çevresi, tanıdık tanımadık herkes şahit olmuş ve bu uğurda...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yazar'dan;
Dudaklarını birbirinden ayırmadan birkaç adım ilerideki karavana doğru adımladılar. Karavanın yanına vardıklarında Ali'nin sırtı kapı ile buluştu.
Feryat ise kendini Ali'nin bedenine doğru bastırarak aylardır hasret kaldığı ve tadına hiç doyamadığı dudakları hiç soluk almadan öpmeye devam etti. Öpüşürken Ali'nin belini sardı ve Ali de karşılık olarak kollarında gezdirdiği parmaklarını önce omuzuna, ardından yüzüne çıkardı.
Heyecanla atan kalpleri birbirine eşlik ederken nefes almak için arada çok az bir mesafe bırakarak ayrıldılar. İkisi de birbirine eş zamanlı bir biçimde kendi dudaklarını yaladı.
Ardından güldüler...
"Ne?" Dedi Ali hala gülmeye devam ederken.
"Hiç." Diye karşılık verdi Feryat da yüzünden asla silinmeyen gülüş ile. Ardından ekledi.
"Ben o zaman ateşi yakayım." Heyecanlı bir şekilde ensesini kaşıyarak Ali gelmeden önce kırıp hazırladığı odunların yanına doğru yürüdü. Ali de deminden beri heyecandan tuttuğu nefesini son anda farkedip derin bir nefes verdi.
Bir süre kenardan durup izlemeyi seçti Feryat'ı. Oysa bu ilk öpüşmeleri değildi, son da olmayacaktı ama hep böyle mi hissedecekti? Yanaklarının alev aldığını, kalbinin göğüs kafesinden çıkacağını?
Belkide aşk ile harmanlanan her dokunuşun bünyedeki etkisi bu şekildeydi ve Ali daha yeni tadıyordu bu duyguları. Zira bu yaşadığı ilk ilişki de değildi ama hiç bu şekilde hissetmediğini hatırladı.
Sanki bir rüyadan uyanır gibi, gerçekliğe kavuşmuş gibiydi..
"Gelsene yanıma." Yanan ateşin karşısında bulunan iki sandalyeye yanyana oturdular. İkisi de ellerini ateşe doğru uzatıp ısınmaya çalıştı.
"Çok soğuk olduysa karavana da geçebiliriz. Veya istersen battaniye de getirebilirim içeriden."
"İyiyim böyle üşümüyorum zaten çok fazla."
"Çadırı da kurmaya çalıştım ama beceremedim yemek falan yiyelim tekrar bir bakarız beraber."
"Kamp mı yapacağız?"
"Yapmayalım mı? Baya hazırlandım çünkü en azından iki üç gün herkesten uzaklaşırız diye."
"İki üç gün olmaz. Önemli bir davam var o yüzden en geç yarın dilekçeyi vermem lazım. Aslında bugün halledecektim ama Erdem tarafından kaçırıldığım için artık yarına kaldı."
"Desene yine doyamayacağım ben sana. Zaten hep kursağımda kalıyor." Dedi küskün bir tavır ile yüzünü ateşe doğru dönerek.
