AŞIK OLMA KORKUSU

24.BÖLÜM: ANLAŞMA

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayalım lütfen! Keyifli okumalar^^

*

Rüya değildi. Hayal değildi. Buradaydı. Yanımda. Öyle bir sarılmıştı ki bana, sanki göğüs kafesine hapsolayım istiyordu. Karanfil kokusu her yerdeydi. Oydu işte. Buradaydı. Benimleydi.

Ne zamandan beri birbirimize sarılır vaziyette uyuyorduk, saat kaçtı, emin değildim. Bildiğim tek şey, bu benim çok uzun zamandan sonra ilk gerçek uykumdu. Kendimi o kadar iyi hissediyordum ki.

Sanki hayatım boyunca sadece yatağa girmiş, gözlerimi kapatmış ama hiç uyumamıştım. Uykunun gerçek tadına diğer birçok şeyde olduğu gibi Han'la varmıştım.

Sanki çok uzun zamandır gözlerimi bile açmama izin vermeyen çok keskin bir baş ağrısı çekiyormuşum da Han'ın çıplak göğsüne başımı yasladığım an bu ağrı geçmişti.

Sanki günlerce, haftalarca, aylarca koşup yorgun düşmüşüm de Han'ın kollarını bedenime sarmasıyla bütün halsizliğim geçip gitmişti.

Sanki hayatım boyunca eksikliğini hissederek aradığım o şeyi bulmuştum. Öyle bir tamamlanmışlık hissiyle doluydum şimdi.

Han'ı daha önce de uyurken görmüştüm. Ama bu kez başkaydı. Onun için de bu gecenin özel olduğu belliydi. Gözleri kapalıydı, lekesiz bir kalbinki kadar masumiyet taşıyan yüzü sadece birkaç parmak uzağımdaydı. Kaykılarak kendimi yukarıya çekebilir ve düz bir çizgi halinde beni bekleyen dudaklarını öpmeye başlayabilirdim. Ama o kadar huzurlu görünüyordu ki uykusunda, kıyamadım. Biraz daha uyusun istedim, benim kadar önemsemiyor olsa bile biraz daha bu gecenin tadını çıkarsın istedim.

Verdiği nefesler alnımdaki bebek saçlarıma çarparken gözlerimi yüzüne dikmiştim. Her zerresini ezberlemek istiyordum. Bugün yüzünü, başka bir gün vücudunu...

•

Bilincim açılırken gözkapaklarımı aralamama neden olan şey, Han'ın kollarını üzerimde hissetmeyişimdi.

Ona uyku mahmurluğuyla baktığımı fark ettiğinde yüzünde çarpıcı bir gülümseme oluştu. Safir gözler üzerimdeydi, kollarını benden neden ayırdığını sorgulamama gerek kalmamıştı. Belli ki bir süre önce uyanmış ve beni seyredalmışyı. Kollarıyla değil, gözleriyle sarıp sarmalamak istemişti beni.

"Günaydın," dedi gülümseyerek.

Kirpiklerimi kırpıştırarak suratımdan uyku izlerini silmeyi denedim. "Günaydın."

Bakışlarım farkında olmadan çıplak omzuna ve göğsüne kaydı, giyinmemişti. Dün gece nasıl yattıysa yanıma, bu sabah da öyleydi. Aslında dün gece beni odama getirdiğinde yatağıma bırakıp gitmeyi planlıyorsu. Ona engel olan bendim. Başımın altındaki yastığı düzelttikten sonra örtüyü üzerime kadar çekmiş ve güzel dileklerle yanımdan ayrılmak üzere bana arkasını dönmüştü ki hızlı davranıp elini tuttum. Kalmasını, benimle uyumasını istediğimi söyleyince şaşırmış ama reddetmemişti. İznimi alarak üzerindeki tişörtü çıkarıp yanıma uzanmıştı. Başka bir şey olmamıştı. Elbette ikimiz de başka bir şey daha olsun çok istiyorduk ama bunu sonraya bırakmıştık. Benim duygusal olarak daha iyi olduğum bir zamana...