ALL I NEED

Chapter 14 - The Lost Mate Of An Immortal

The Lost Mate Of An Immortal |
Chapter 5

“HUY, CELES, kumusta? Hindi ka pumasok kahapon dahil naka-sick leave ka for one day. Okay ka na ba?” Kayla asked me.

Tipid ang ngiting ginawad ko sa kaniya saka nagpatuloy lamang sa pagkain. Lunck break na namin ngayon kaya heto at nasa faculty room kamk para kumain kasama ng mga co-teachers ko.

Kahapon, ay hindi ko na halos makapaniwala ang sarili ko sa ginawa. I've been polite and taught my self on how to behave, to be rational at all times, and always please the higher-ups.

Dito sa school, kilala akong mahaba ang pasensiya. Pero bigla na lang talaga kasi akong nairita doon kay Argo --- Mr. Schreiber dahil sa ginawa niya!

Binastøs niya ako. He lícked my ear in public place, sa isa pa talagang kilalang restaurant! I am a teacher at pinapangalagaan ko ang image ko bilang isang guro. Pero nang dahil sa ginawa niya ay bigla na lamang akong sumabøg.

Well, it's his fault and not mine, anyway.

“Oy oy, aba naman, Celes! Baka naman mabali mo na iyang kutsara mo sa sobrang higpit ng hawak mo.”

Bumalik ako sa ulirat sa narinig at tinignan ang kamay. Mabilis na binaba ko ang kutsara at nagpaalam na magbabanyo lamang saglit. I saw their weird looks at me but I walk nonchalantly.

“Alam kong naaalala mo na ang nakaraan mo. Alam ko ring kilala mo na kung sino talaga ako, Celestia.”

“Alam kong naaalala mo na ang nakaraan mo. Alam ko ring kilala mo na kung sini talaga, Celestia.”

Agrisibong naghilamos ako ng mukha at tumitig sa salamin.

Isa pa ito sa bumabagabag sa isipan ko.  Bigla na lamang pumasok sa isip ko ang nga katagang iyan. Hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, o kung para sa akin nga ba talaga ang mga katagang iyan.

There's something inside me that keeps telling me he's telling the truth. That I know something about him, pero ang hindi ko lang mag-gets ang tungkol sa sinasabi niyang nakaraan ko kuno.

Do I have amnesia?

Umiling ako sa sarili. Simula bata ay maayos ako, walang problema at mas lalong hindi naaksidenté kaya hindi ko siya kayang paniwalaan.

Inayos ko na ang sarili ko at lumabas na. I walked with grace but halted myself when I saw a familiar figure of a man. He smiled at me and wave. I waved back at him.

“Na-miss kita...” he whispered while hugging me.

Mahinang tinapik ko siya sa likod at tinignan ang paligid. Nang makitang walang tao sa paligid ay niyakap ko rin siya pabalik. Mahirap na at nasa loob pa naman ako ng school, at isa pa naman akong guro.

“So how's life? Kumusta ang pagiging piloto?” pangbungad ko.

Naupo ako sa bench at ganoon rin ang ginawa niya.

“I want to quit my job, Celestia.” he said.

Napangiti ako sa tinawag niya sa akin. He handed me the cupcake that I never saw earlier.

Nangunot ang noo ko. “Huh? Hindi ba't pangarap mo na iyan simula pagkabata? Anong nangyari?” Binaba ko ang cupcake wrapper saka kinagatan ito.

We were schoolmates. Nasa iisang University lang kami nag-aaral noong college at naging matalik kaming magkaibigan dahil doon. Dahil rin doon ay nalaman ko na rin na Pilot ang childhood dream job niya kaya nakapagtataka kung bakit gusto niyang umalis sa trabaho niya.