ALL I NEED

Chapter 13 - Lost Mate of an Immortal

THE LOST MATE OF AN IMMORTAL | Chapter 4

TULALA akong naglalakad palabas ng gusali nang makabungguan ko ang isa pang taong mas lalong nagpasakit sa ulo ko. Nanlalaki ang mga matang yumuko ako sa lalaki. Samantalang siya ay tinitigan lamang niya ako ng mariin.

“I am so sorry, Mr. Schreiber! I didn't lo---”

He touched my shoulder that made me stopped in mid-way. Nanlalaki ang mga matang tinignan ko siya dahil roon. He smiled at me. I felt jealous all of the sudden when I saw his set of teeth na sobrang puputi at pantay-pantay. Animoʼy endorser ng mga pustiso o ng toothpaste.

“Relax, it's okay. I actually don't mind, Ms. Palaez.” baritonong aniya.

Nanlaki ang mga mata ko, natatandaan niya ang apilyedo ko?!

Hindi naman sa ano ha, pero kasi, ang mga kagaya niyang bigatin na tao ay kadalasan ay hindi na natatandaan ang mga pangalan ng mga normal na taong kagaya ko. Ang alam ko kasi, ang mga elite and high profile like him ay maraming mga taong nakikilala most of the day.

It looks like, I'm a lucky gal because he still remembers me.

Napabalik ako sa reyalidad nang marinig ang mahinang pagtawa niya. Natulala ako nang dahil doon, pero agad ding nag-ayos ng sarili dahil talagang nakakahiya noh. Pati ang paghalakhak niya ay masarap rin sa pandinig! Seriously, wala akong mapíntas sa kaniya.

Edi siya na ang perfect!

“And if you're wondering, yes, natatandaan kita. I mean, who would not remember this fine lady who teaches the students who usually our school's representative in every competition?”

Laglag panga ko siyang tinignan. Seriously, pati iyon tanda niya rin? Gusto kong kaltúkan ang sarili ko. Of course, Celestine, it's only three days since he visited the school!

“I-close na lang ang mouth, baka hindi ako makapagtímpi at halikán kita.”

Kumunot ang noo ko. Hindi naman bumuka ang bibig niya, pero bakit may narinig akong parang... Kinagat ko ang labi ko nang mapagtantong nagha-hallucinaté na naman yata ako. At ang matindi pa ay assumerà na rin yata ako!

“So, what are you doing in here, ma'am?” he asked, making me nervous. “Perhaps, are here to visit someone? Or... were you here because you're in some sort of therapy, I guess?”

Nagtatalo ang isip ko kung sasabihin ko ba ang totoo o hindi. Kung magpapaalam na ba agad ako, o sasagutin ang tanong niya.

Naagaw nito ang atensyon ko nang magtikhim ito. “I apologized, I shouldn't asked you that.”

Agad akong umiling. Shét! Nakakahiya naman at humingi siya sa akin ng paumahin, gayong curious lang naman siya kung ba't ako narito at wala sa eskuwela.

Isa pa, I should please him since he's friends with the founder of the school where I'm working to and also the investor of it. That made him one of the officials.

“N-No, it's okay, sir. I don't mind though...” I trailed.

Kita ko ang multóng ngiti sa labi niya. Kumunot ang noo ko dahil doon. Once again, he flashed his smile on me. And that made my knees wobbled a little as my heart raced.