"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
Buraya en sevdiğiniz kitap sözünü bırakabilirsiniz.
Keyifli Okumalar
Bölüm Fotoğrafımız:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili Buse ve Burhan)
Özür Dilerim
Küçükken abimle hep kaçırmacalık oynardık. Kendisi bebeklerle oynamayı sevmezdi. Bende yalnız oynamaktan sıkılırdım.
O yüzden ikimizinde oynayabileceği oyunlardan üretirdim, bu oyun da onlardan biriydi.
Şimdi onun da aklına aynı karelerin geldiğine emindim.
"Artık küçük değiliz"diye fısıldadı. Elleri ağzımdaki banta gitti ve onu yavaşça çekti.
"Büyüdük"diye mırıldandım. "Bunlardan birinin içinde olduğumuza inanabiliyor musun?"dediğinde başımı sağ sola salladım.
"Kimin yüzünden"dedim. Başını öne eğdi "Çok haklısın Buse ama yemin ederim seni kardeşim olarak gördüm"alayla güldüm.
"Zorunluluktan mı?"dudaklarını bir birine bastırdı. Okumuş olabileceğime ihtimal bile vermemişti büyük ihtimalle.
"Buse ben çok özür dilerim"dedi bir yandan ipleri çözerken. "Değdi mi?"dedim. "Kardeşin için benim hayatımı da harcamaya değdi mi?"dedim.
"Babam geçen gün Ela'yı gözlerimin önünde öldürdü"dedi fısıltıdan farksız sesiyle. "Annemi de öldürdü"dedi. "Kimsesiz kaldım"dedi.
"Ben vardım ama zorunluluktan"dedim. "Baban da zorunda olduğu için öldürecek beni"dedim dehşetle.
"Buğra da senin öz kardeşin değil"dedim. Başını biliyorum dercesine aşağı yukarı salladı. "En çokta gerçeklerden kaçtım buradan giderken"dedi.
"Yurt dışındaymış gibi yaparak"dedim. Bütün gerçekler ip söküğü gibi sökülmüştü artık.
"Buse ben gerçekten çok ama çok özür dilerim"dedi. İpleri alıp diğer bir tarafa fırlatırken. "Bu bir şeyi değiştirir mi sence artık?"dedim bileklerimi ovalarken.
Çok sıkı bağlamıştı.
"Erçin öğrenmeseydi bunu da asla bilmezdim öyle değil mi?"dedim. Başını aşağı yukarı salladı. Güldüm hafifçe "Sorun değil"dedim.
"Şimdi ne yapacağız peki?"dedi kendini duvar köşesine atarak. "Bekleyeceğiz her zaman ki gibi"dedim.
Her zaman odamızın köşesinde babamızı beklerdik. Yiyeceğimiz dayağı hesap etmeye çalışırdık.
"Zaman geçiyor ama hiç bir şey değişmiyor"dedi Burhan. "Değişiyor çok şey değişiyor aslında"dedim bende.
"Abim değilsin mesela artık"dedim. "Biz iki yabancıyız artık Burhan" diye de eklemeye devam ettim. "Eğer buradan sağ salim çıkarsak bile bu böyle kalacak"dedim.
