"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili Demir ve Buse)
Seni Yanıma Herkesi Karşıma
Bir bana bir Berkan'a bakan Kerem'e bakıyorduk. Gerçekten şaka gibiydi. Hissediyorlar mıydı?
"Şey"dedi Berkan yandan yandan bana bakarken. Ben onlar gibi değildim onlardan bir şey saklamayacaktım.
En azından henüz.
"Demir Kaya beni dışarıya çıkaracakta ondan bahsediyorduk bizde"dedim omuz silkerek. Onlardan çekinmiyordum.
Sonuçta kimin kimden çekindiği gayet belliydi?
"Ney"dedi Kerem anlamamış gibi. "Diyor ki ablam, kuş oldum uçucam"dedi Berkan eliyle kuş yaparak.
Güldüm. "Kuş olup mu uçarım bilmem ama"dedim. "Buse"dedi Kerem. "Bana laf söyleyemezsiniz"dedim ben de kollarımı göğsümde kavuşturarak.
"Geç gelme"dedi Kerem kıvırarak. Oturduğum yerden doğruldum. Saat 6'ya geliyordu. "1 saat içerisinde hazır olmam gerekiyor bu yüzden hadi naş naş"dedim ikisine de kapıyı göstererek.
"Ama önce Gül Hanım'a sormam gerekiyor"dedim. İkisi de bana anlamsız gözlerle bakıyordu. "Ben gelene kadar umarım odamı terk etmiş olursunuz"dedim.
"Bizi kovuyor musun?"dedi Kerem. "Eğer birini kovmam gerekirse bu Berkan değil sen olursun bilmem anlatabildim mi?"dedim göz kırpıp odamdan çıkarken.
Onların anladığı dilden konuşacaktım artık.
Ve bir günde intikamımı herkesten alacaktım.
Bunu kendime en çokta küçük Buse'ye borçluydum. Gül Hanım en son salondaydı o yüzden bende oraya gitmeye karar verdim.
Salon'a vardığımda Gül Hanım ve Ediz birlikte bir şeyler konuşuyorlardı.
