"Hiç bir aile karesinde yerim yokmuş ki benim"
Ben Buse.
Buse Yalın olarak doğmuştum ve şimdi Buse Gamzeli olarak ölecektim.
Bu ruhu ölmüş, bedeni yara bere içinde kalmış 17 yaşındaki bir genç kızın öz ailesini bulmasıyla başlayan hikayesidir.
*
Ger...
"Çok iğrenç birisin!"dedim yüzümü buruştururken. Adamın ne tuvaleti bitiyordu ne geğiri.
"Ay sanki sen hiç yapmıyorsun!"dedi sinirli sinirli bana bakarken. Ona çatık kaşlarla bakarken o da kaşlarını çatarak "Biliyor musun hem Busecim dünya güzelleri yakışıklıları da yapıyor"dedi ardından da bana göz kırptı.
Ben ne yaptım peki? Elbette göz devirdim. "Abiye göz devrilmez diye kaç kere diyeceğim!"dedi.
Abinmiş Buse, sen göz yaşları içindeyken sıcak yatağında yatan abinmiş.
Ona dil çıkardım. Kafamın içerisinde bir sürü düşünce vardı. Bir taraf her zaman affedeceğimi fısıldarken bir taraf ise affetmeyeceğimi fısıldıyordu.
Kalbinle düşünme Buse, kalbinle düşünme.
"Buse"dedi Batı. Ona bayık bayık baktım. "Bir gün Kaya ile sevgili olursanız ve gitmen gerekirse?"dedi masum masum.
"Ya onla sevgili olmadan gitmem gerekirse?"dedim bende meydan okurcasına. Kaşları çatıldı, elleri yumruk oldu.
"Deme şöyle şeyler!"dedi. Güldüm yavaşça "Kardeşlerin böyle şeyler derken aynı tepkiyi vermemiştin ama"dedim dudak büzerek.
Tek kelime etmeden gözlerini kaçırınca dudaklarımı bir birine bastırdım.
"Güzel konuşmaydı"diyerek yataktan kalktım. Tek kelime etmemişti.
Zaten ne zaman birileri bana kal demişti ki?
Yavaş adımlarla odasından çıktım. Ayaklarım beni yolunu ezbere bildiğim o odaya götürdü.
Müzik odası.
Kapıyı yavaşça açtım. Her kendimi kötü hissettiğim zaman odamın kenarında duran piyanoma gitmiştim.
O benim bu dünyadan kaçış yolumdu. Yavaş adımlarla kuyruklu piyanonun yanına gittim. Ellerim piyanonun üzerinde kayıyordu.
Piyanonun sandalyesini çektim. Yavaş bir tempoyla kapağını açtım.
