Bir çığlıktı Hawar... Bir haykırış, bir yürek yangını... Bir feryat. Bir direniş.
...
Bir kadın olmak...
...
Bir kadın, hiç çocuğu olmadığı için suçlanır mı?
Bir kadının, çocuğu olmadığı için üzerine kuma getirilir mi?
Bir kadın, çocuğu olmadığı i...
Sonundaa dediğinizi duyar gibiyim☺️ Şu bir ayda başımda dertler bitmiyordu anca aklımı toplayıp yazabildim kusura bakmayınız. Sizi tutmayayım hadi Keyifli okumalar❤
Oy sınırı: 370❤ Yorum sınırı: 600💋
TENGASİYA GİRAN (AĞIR DERT)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Keyifli okumalar! ...
Zaman her şeyin ilacı derlerdi... Ne kadar doğru olduğu muamma. Bence zaman her şeyin üstünü örtüyordu sadece, yaralarımızı kapatıyordu ama iyileştirmiyordu. Belki de zaman sadece yaralarımıza alışmamızı sağlıyordu ve biz de iyileştirdiğini sanıyorduk...
İnanmıyormuş gibi bakıyordu bana. "Biri yardım etti bana... Ve buraya beni o gönderdi; Dilber Şahinoğlu..." dediğim anda yüzünü öyle bir şaşkınlık kapladı ki bunu gizleyemedi bile. Yutkundu sertçe. Başını iki yana salladı olumsuzca. Ama tek kelime etmedi.
Dizlerimin üzerindeki tepsiyi biraz itip elimi hâla üzerimde olan çarşafın altından göğsümde sakladığım işlemeli mendili çıkardım. Çarşaf bol olduğu için gizliyordu her şeyi.
Gözleri mendile kaydı ve ona uzattığım mendili yavaşça elimden aldı. Eli mendilin köşesindeki 'Bahoz B.' İmzasının üzerinde dolaştı ve şaşkınlıkla, tek kelime söyledi.
"Baba?" Gözlerindeki şaşkınlık gözle görülür cinstendi. Başını kaldırıp bana baktı. "Bu... Bu nasıl olur?"
Derin bir nefesıp ona bakmayı sürdürdüm. Biliyordu her şeyi. Tüm hikayelerini o da benim gibi biliyordu, bunu gözlerinden anlamıştım.
Başım hafif hafif dönerken ona dikkatlice bakmaya çalıştım. "Biliyorsun değil mi bu mendilin hikayesini?" Gözlerindeki şaşkınlıkla bir süre bana bakıp kafasını salladı ağır ağır, tahmin ediyordum bildiğini. Yoksa Dilber Yâde beni boşuna göndermezdi buraya. Çekingenlikle bakmayı sürdürdüğüm anda ayağa kaltı. Kafasını ellerinin arasına alıp odada volta atmaya başladı.
Gözlerim onu takip ederken aniden bana döndü. "Peki sen ne istiyorsun benden?" Demesiyle başımı eğip derin bir nefes aldım.
"Bana yardım etmeni."
"Ne hakkında?" Gözlerim tereddütle ona bakarken derin bir nefes alıp yerine oturdu. "Bana her şeyi anlatmalısın sana yardım edebilmem için."
"Ben Hawar Şahinoğlu... Çocuğum olmadığı için aşiret kararı olarak hüküm verdi. Üzerime kuma gelmesin diye ne kadar çabaladıysam boşa çıktı ve kuma eve geldiği gece evden kaçtım, Dilber Xanımın yardımı ile, beni buraya gönderdi... Biliyorum töre diyeceksiniz ama yaşayamazdım ben o evde. Ailem bana yardım eder dedim, sessiz kaldılar. Kocam istemez kumayı dedim, istemekle kalmayıp kumayı kapıda karşıladı. Gözlerimle onun o odaya girdiğine şahit oldum ben... Kalamazdım o evde, ya kaçacaktım ya da diri diri mezara gömülecektim. Ben kaçmayı seçtim ve işte buradayım..." dedim tek nefeste. Gözlerim doldu ama ağlamadım. Ağlamamalıydım.
