Bir çığlıktı Hawar... Bir haykırış, bir yürek yangını... Bir feryat. Bir direniş.
...
Bir kadın olmak...
...
Bir kadın, hiç çocuğu olmadığı için suçlanır mı?
Bir kadının, çocuğu olmadığı için üzerine kuma getirilir mi?
Bir kadın, çocuğu olmadığı i...
Uzun bir bölüm oldu bunun farkında olmazsınız belki. Ve ben fark ettim ki okunmalara karşılık oylar aşırı derecede az🙄 vallahi çok az yaa bu yüzden sınır veriyorum bu bölüm:]
Oy sınırı:220 ❤️(gecmiştiniz yine geçersiniz♡) Yorum sınırı: 300❤️
Keyifli okumalar!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
...
'Kimsemiz yokken bile siz kendinizin kimsesi olun.' -Hawar Şahinoğlu-
"Sende bir gariplik var sanki..." dedi ciddiyetle.
"Gerçekten mi?" Sahte bir inanamazlıkla baktım yüzüne. "Sence de garip olmam rormal değil mi Serhat? Farkında mısın sen her şeyin?"
Sıkıntılı bir nefes verip başını salladı. "Yeni bir tartışma yaşamak istemiyorum Hawar."
"Bence de tartışmayalım, hadi git sen." Kollarımı göğsümde bağlayıp dik dik baktım ona.
Kafasını sallayıp bir süre bana baktıktan sonra "Allah'a emanet olun." Dedi.
"Sende." Dedim ağzımın içinde mırıldanırcasına.
Kapıdan çıkınca sahte bir gülücük atıp arkamı döndüğüm gibi kapıyı kapattım. Ardından salona gitmek yerine yönümü odama çevirdim.
•○●°•○●°•○●°
Birkaç saattir odadaydım, dışarı adımımı bile atmamıştım. Ama pencereden gördüğüm kadarıyla taşınacak eşya kalmamıştı ve odaya eşyaları diziyorlardı. Ne yapacağımı düşünüyordum hâla.
En sonunda bir karara varıp odadan dışarı çıkıp hiç uğramadığım kumanın odasının yönüne gittim. Basamakları bir bir inerken sanki kalbime bıçaklar saplanıyordu. Nefes alış verişlerim düzensizleşirken kuma olacak kadının tam odasının önündeydim. İçeride kızlar vardı ve eşyaları düzeltiyorlardı. Acaba kendi mi seçmişti tüm bunları? Yoksa aceleye getirildiği için üstün körü mü seçilmişti?
Bir adım attım içeri. Bir adım daha... Ve bir adım daha attığımda içeride sayılırdım. Gözlerimi etrafa gezdirince yutkunamadığımı hissettim. Her şey beyazdı. Bembeyaz. Yeni bir sayfa açılıyordu bu odada bu o kadar belliydi ki... ve o beyaz sayfa dağılmış mürekkeplerle dolacaktı. Belki de hep böyle beyaz kalacaktı. Onların açacağı beyaz sayfa benim sayfamı kirletecekti. Ve bunun acısının tarifi imkansızdı. Açıklayamazdım bu acıyı.
"Hawar?"
Sesin sahibine cevap bile vermeden arkamı döndüğüm gibi çıktım odadan. Avluda koşup kendimi mutfağa attım hemen. Elimi sıkışan kalbime götürüp bastırdım. Neden acıyordu orası? Oysa ki kabul etmiştim artık kumayı. Neden acıyordu bu kadar? O gelince nasıl olcaktı? Daha ne kadar acıyacaktı kalbim?
