Desteğinize en fazla ihtiyacım olan günler. Spotify de listenize eklerseniz ve YouTube'dan değerli yorumlarınızı paylaşırsanız çok sevinirim.
Ben ve RozBir sizi bekliyor olacağız.
Keyifle okuyun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Biran Nuh”
Düş değildi.
Sanrı değildi.
Yanılmıyordum.
O, Biran Nuh buradaydı.
İsmi önce kulaklarımda sonra da kalbimde yankılandı. Ruhum, derin bir kırıklığın kollarına yığılıp kalırken, gözlerim siyahlar içindeki koruma topluluğunun arasında onu gördü.
Sadece birkaç metre ötedeydi. Sarı aydınlatmaların altına, simsiyah duruyordu. Siyah bukleleri uzamıştı, tıpkı safir mavileri gibi parlıyordu. Gözümden bir damla akıp giderken, onu ilk gördüğüm haline ne çok benzediğini düşündüm.
Bir adım öne çıktı ama hepsi bu kadardı. Gupse elini uzatmıştı ama ne o eli tuttu ne de yanına gitti. Olduğu yerde kalmaya devam ederken, alkışlayan insanları başını hafifçe eğerek selamladıktan sonra bakışlarını doğrudan bana çevirdi. En başından beri yerimi biliyormuş gibi…
Bakışlarımızın çarpışması yalnızca ikimizin zihninde yankılanacak kuvvetli bir şimşek çaktırdı. Özlem, içimin derinliklerinde feryat figan ederken, dudaklarımdan sessizce adı döküldü.
“Biran…”
Kalbimin içinde sonu gelmeyecek bir veryansın koptu.
Bakışlarını benden çekmedi, koparıp aldı. Önce tek adımla adamların yanına geri döndü. Sonra da onlarla birlikte gözden kayboldu. Hiç görmemişim gibi…
“Neler oluyor?” Perla nefes nefese yanıma geldi. “Duydunuz değil mi? Siz de gördünüz, değil mi? Ağabeyimdi o. Ağabeyimdi!”
Efraim Perla’yı kollarına çekip başını kendi göğsüne yasladı. “Oydu bebeğim. Bulduk onu.”
