Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖤
"Ruhumu topraklarına gömdüğümden beri, sen benim ölüm kalım meselemsin."
O cümleyi oluşturan kelimelerin ruhu, sırlarımı kuşatmak isteyen birer düşman askerî gibiydi.
O cümle, gecenin sabaha göz kırptığıalacakaranlığa dek kalbimde öldürücü bir baskı kurmuştu.
Duvara dönük yüzüm ve kapalı gözlerimin ardında, dakikaların saatlere yenildiği zaman boyunca kendimde savaşmıştım.
Kendime yenik düşmüştüm.
O, arkamda bir yerdeydi, nefes alışverişlerini duyabiliyordum. Tahta aralıklarından süzülen günün ilk ışıkları, sırtımı tamamen gözlerinin önüne dökmüştü, biliyordum. Bildiğim bir şey daha vardı; o da tıpkı benim gibi gözünü kırpmamıştı.
Cılızlaşan şömine ateşi, kulübedeki son sedaları da alırken, üşümeye başlayan bedenim saatler sonra ilk kez hareket ederek büzüldü. Takip eden saniyelerde kıpırtısınıduyumsadım. Ayağa kalktı ve yaklaştı. Bacaklarımdan süzülen beyaz örtü omuzlarıma doğru yol alırken, görmediğini bile bile kirpiklerimi birbirine daha sıkı bastırdım.
*
Saçlarımın arasından alnımın ortasına dek süzülen ter damlası uykuyla aramdaki bağı koparırken, gözlerimi açmakta acele etmedim. Açtığımda ise beni karşılayan, kuvvetle yanan şöminenin turuncu mavi yalazlarıydı. Uyku esnasında üzerimi açarken, duvarı sırtıma alarak yönümü dönmüştüm. İçerisi tercih edeceğimden daha sıcaktı ama bundan şikayet edemezdim. Kulübeye girmeden önce dışarıda fazlasıyla üşümüş olmama rağmen yaşadığım kaos yüzünden bunu çok sonra fark edebilmiştim.
Yalnız olmamdan cesaret alarak doğruldum ve terli saçlarımı parmaklarım yardımıyla sıvazladım. Gözüm kapıya ilişti, hala kilitli olup olmadığını zihnimde sorgulasam da bunu öğrenmek için herhangi bir hamle yapmadım.
O, dışarıda bir yerdeydi.
Guruldayan karnım dudaklarıma eksik bir gülümseme bırakırken, elimi karnıma götürmektençekinmedim.
