Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Baktı.
Baktı.
Baktı.
Karşısındaki ben değildim. Her an silinip gidecek ve giderken de bağrından son nefesini söküp alacak bir hayalete bakıyordu.
Bir bilinmeze bakıyordu.
Bir kedere bakıyordu.
Bir hasrete bakıyordu.
Burada olduğumdan emin değildi.
Esen sert rüzgar suratına istediği darbeyi indirdiğinde burada olduğumdan emin oldu.
Bana doğru attığı bir adım içimdeki figana hizmet ederken, yabancı bakışlarına; duygusuzluğuna, acıtacak sözlerine karşı dik durmak için tanrıdan beni bir taşa çevirmesini diliyordum.
Karşımda durdu. Merhaba, diyemeyecek kadar suçlu, hoşçakal diyemeyecek kadar aşıktım. Tanrım, sarılmak isteyen kollarıma nasıl mani olacaktım?
Mavi gözlerini çehremdedolaştırırken, kirpiklerinin sayısına kadar aynı olduğuna yemin edebilirdim.
"Biran."
Biran. Cılız sesimden çıkan isminin ne anlama geldiğini artık biliyordum. Ondan ayrı kaldığım zamanlarda öğrenmiştim.
Bir kez olsun hatırla; isminin anlamı buydu.
"Tekrar et."
Sesiyle birlikte yutkundum ve boğazımdaki onlarca dikene rağmen ismini bir kez daha söylemeyi başarabildim. "Biran..."
Kaşları ve omuzları gerildi. Yutkundu. Nefes almak istedi ama yapamadı. Kollarını açtı. Son adımını da attı ve bedenini, hızını alamayan bir geminin karaya çarpması gibi bedenime çarptırdı.
