Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kaderin paslı zincirleri direncime dolanmıştı.
Benim için bir adım gerisi uçurumdu, bir adım ilerisi cam kırıklarıyla doluydu.
Bulunduğum yer mi? İçinden ateşler yükselen boş bir mezardı.
Onun mezarlığı.
Sahipsiz ruh mezarlığı.
Zihnim gerçeklikle arasındaki bağı koparırken, bakışlarımın belleğime kazıdığı son görüntü, yabancının tuzla buz olmuş bir cam gibi dağılan ifadesiydi.
Acımasız, umursamaz, gaddar... Birçoğunu onun yüzünde görmüştüm ancak bu darmadağın ifade ilkti.
Havalandığımı hissetmiştim. Başımın geriye düştüğünü ve adım sesleriyle birlikte sallandığımı... Bedenim soğuk çarşaflara bırakılırken, saçlarımdan çekiştiren karanlık daha fazlasını idrak etmeme izin vermemişti.
Uyandığımda, gözlerim yaşlı ve sızılıydı. Henüz sabah olmamıştı ama gece de değildi. Kızıl ışık camlardaki bantların arasından süzülmeye çalışıyordu.
Doğrulup şiş hissettiğim başımı ellerimin arasına aldım. Bu ülkeden değilse bile yaşadıklarımın getirisi olan mantıksız düşüncelerden kaçamayacağımı artık biliyordum.
Saatler önce içimde hissettiğim kıpırtı, yadsımaya çalıştığım gerçeği tokat gibi yüzüme savurmuştu.
Nefesimi tuttum. Dudaklarımı ısırdım.
O adam, Temur Alizen... Bana ne yapmıştı?
Dimağıma üşüşen ilk olasılıkla birlikte başımı hızlıca salladım. Hayır, bana isteğim dışı dokunmuş olamazdı! Olamazdı!
Ah... Olabilir miydi?
Beni bir mızrak gibi can evimden vuran tüm olasılıkları bir araya getirmeye çalıştım. Olabilirdi... Uzun süre bilincim kapalı kalmıştı ve o süreç benim için hala tam bir bilinmezlikti.
Ancak bu... hamilelik. Tanrım! Düşünmesi bile kaosken yaşıyordum. Yaşıyordum!
