Adrenaline Junkies: El Cadejo

Kabanata 9 : Secret Cultivation

"Bravery and stupidity have a slight wall in between. When the plot succeeds, we define it as bravery, but if it fails, we call it stupidity."

Naalala ni Mattia ang salawikain na iyon. Sinabi sa kaniya iyon ni Lolo Guido at binanggit pa ng matanda na maibubuod nito ang pagkatao niya sa mga pangaral na iyon. Hindi sinasabi ng kaniyang ingkong na siya'y matapang ngunit madalas nitong banggitin na siya'y isang hangal. Para sa kaniyang ingkong ang tunay na matapang ay humaharap sa kalaban kahit na natatakot. At dahil wala siyang kakayahan na matakot, wala rin daw siyang kakayahan na maging matapang.

Sumasang-ayon si Mattia sa pangaral ng matanda. Kaya nga, nais niyang maging normal. Nais niyang makaramdam ng takot katulad ng mga normal na tao. Dahil inaamin niyang nagiging problema siya ng karamihan dahil sa pagiging pangahas.

Ngunit hindi niya mapigilan ang sarili. Kusang lumalakad ang kaniyang mga paa upang sumalubong sa panganib. Nakahawak siya sa selepono at nakabukas ang flashlight niyon upang makita niya ang daan.

Naaninag niya ang black cadejo sa trail na dinaraanan, paminsan-minsan ay tumitigil ito sa paglalakad at lumilingon sa kaniya na para bang tsinetsek kung sumusunod pa rin siya.

Inaamin ni Mattia na wala siyang ideya kung saan sila patungo at hindi rin niya kabisado ang daan pabalik. "Damn! Hangal nga ako. Lagi kong inilalagay ang sarili ko sa alanganin. Naliligaw na yata ako."

Tumigil siya sa paglalakad nang biglang huminto ang cadejo sa unahan. Humarap ito sa kaniya at naglakad palapit. Nagtaka siya sa kinilos nito, lalo pa't paglinga niya sa kanan at kaliwa ay nagsisulputan na rin ang ibang black cadejo. Napaatras siya ngunit pagtingin niya sa likod ay may isa ring itim na cadejo.

Naalala niya ang sinabi ni Rainzel— ang itim na cadejo ay masama. Dito na ba matatapos ang kaniyang buhay? Napabuntong-hininga si Mattia, kahit talaga sa oras ng kamatayan, hindi pa rin siya nakakaramdam ng takot.

Nanatili siya sa pagkakatayo roon at hinintay na makalapit ang mga nilalang ng kadiliman. Hindi siya sumigaw o nag-panic, hinayaan niyang ma-corner siya ng mga ito.

Binuka na niya ang bibig upang magsalita. "Ano bang balak ninyong gawin? Balak n'yo ba akong gawing midnight snack?"

Nagtatakang tinitigan lamang siya ng cadejo na nasa harap.

"Wait, hindi ba kayo nakakaintindi ng Tagalog? Uhm, how about... what are you planning to do?" aniya ngunit wala pa ring tugon ang mga ito at naguguluhan pa rin na tinitigan siya. Mukhang nalilito ang mga itim na cadejo kung anong gagawin sa kaniya.

"Hindi n'yo pa rin maintindihan? Damn! I can't speak spanish!" Napasapo siya sa ulo. "Paano ko kayo kakausapin? Sana pala sinama ko si Rainzel, makakausap n'yo siya through telepathy. Nakakaintindi siya kahit ano pa ang inyong wika."

Ngunit hindi na pinakinggan ng mga ito ang sinasabi niya. Lumapit ang cadejong nasa harap at napakislot siya nang ilapit nito ang nguso. Akala niya ay sasakmalin nito ang kaniyang kamay ngunit inamoy-amoy lamang nito ang kaniyang mga daliri. Napatawa si Mattia. "Parang ordinaryong mga aso rin pala kayo. Akala ko kakagatin mo na ako, eh."

Walang pasubali na inangat niya ang kamay at sinubukang hawakan ang ulo ng nilalang. Bahagyang napaurong ito na tila natakot. Nabawi niya ang mga kamay. "Pasensya na. Hindi pala kayo sanay na hawakan ng tao."

Ngunit naramdaman ng nilalang ang mabuti niyang puso. Inilabas nito ang dila upang dilaan ang kaniyang kamay. Nagulantang si Mattia lalo pa nang makita niyang kumakawag-kawag ang buntot nito.

Ngayon, wala na siyang nakikitang pagkakaiba ng mga cadejo sa mga ordinaryong aso. Nakangiting hinaplos-haplos niya ang ulo ng nilalang at hindi na ito umiwas sa kaniyang palad.