မော့တိက ပြုံးရယ်လျှက် မုထျန်းဟန်ဘက်လှည့်လိုက်သည်။
“ကိုကို...ဘယ်လိုထင်လဲ...”
“ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်ပါပဲ...မင်းနဲ့ယှဥ်သမျှ အရာအားလုံးဟာ မှေးမှိန်သွားကြမှာပဲ...”
မုထျန်းဟန်က မော့တိထံလျှောက်သွားကာ သူ၏လက်မောင်းများအတွင်း ညင်သာစွာဆွဲယူလျှက် တမြတ်တနိုးပွေ့ဖက်ထား၏။
သူက မော့တိ၏ဆံစများပေါ်သို့ အစွမ်းကုန်ချစ်ခင်မှုတို့ဖြင့် နူးညံ့စွာအနမ်းခြွေလိုက်သည်။
“ကိုယ့်ရဲ့မင်းသားလေး...”
မော့တိ မျက်နှာလေးရဲသွားခဲ့သည်။ မုထျန်းဟန်က သူ့နှလုံးသား၏ ခလုတ်ကိုဖိလိုက်သကဲ့သို့ ထိန်းချုပ်မရစွာ ရင်ခုန်သံမြန်လာခဲ့၏။
“ကိုကို…”
“ဒါပေမယ့်...တစ်ခုထပ်ထည့်ဖို့ ကျန်သေးတယ်...”
မုထျန်းဟန်က မော့တိအား လွှတ်လိုက်ကာ အိတ်အတွင်းလက်နှိုက်၍ နေဗီပြာရောင်ဘူးကလေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ဘူးအတွင်းတွင် အရည်အသွေးကောင်းမွန်သည် စိန်ပြာအား ပလက်တီနမ်ဖြင့်ဝန်းရံထားသော လက်ကြယ်သီးတစ်စုံ ရှိနေလေသည်။
မုထျန်းဟန်က လက်ကြယ်သီးများကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တပ်ဆင်ပေးလာသည်။ ထို့နောက် ချစ်ခြင်းတို့ထုံမွှမ်းနေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် မော့တိအား ငေးကြည့်လိုက်မိသည်။
“ကိုယ့်ရဲ့မင်းသားလေးက ဘယ်လောက်တောင် ခန့်ညားလိုက်သလဲ..."
မော့တိ၏နှလုံးသားက ငှက်မွှေးကလေးဖြင့် ကလိထိုးခံရသကဲ့သို့ ခံစားနေရ၏။ မုထျန်းဟန်၏ မှော်ဆန်သောအသံက သူ့နားရွက်များနှင့် အရေပြားတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းသွားကာ နှလုံးသားအောက်ခြေအထိ ရောက်ရှိသွားခဲ့ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ရှားနိုင်တော့သည်အထိ ထုံထိုင်းသွားစေခဲ့သည်။
မော့တိ၏ပါးပြင်က ပိုမိုနီရဲလာကာ သူ၏ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးတွင်လည်း နွေးထွေးသော ပျားရည်များဖြင့် ပြည့်နှက်လျက် ရှိလေသည်။
Part-94
Start from the beginning
