Kozmos Yıldızı

~17~

Nazikçe elimden tuttu. Beni ayağa kaldırdı ve " Gel benimle " dedi. Hiçbir şey sormadan onu takip ettim. Üst kata çıktık. Soldaki geniş koridora girdik. Koridorun sonuna geldiğimizde durdu. Duvarda asılı olan tablolara baktık. Tabloda genç bir adam ve genç bir kadın vardı.

Kısa mavi saçlı kadın kar beyazı saçları olan adam ile yan yanaydı. Kadın saçını kulağının arkasına sıkıştırmış ve drayadalislere özgü sivri kulaklarını ortaya çıkarmıştı. Siyaha yakın koyu renk gözlerinde benim asla sahip olamadığım bir özgüven vardı.

Adam ise kadına dönüktü. Burnu ve yanaklarını tamamen kaplayan çiller genç adamı çocuksu göstermişti ama bu karizmasından tek bir şey bile yitirmesine neden olmamıştı. Adamın bakışlara kadına yönelmişti. Tablodan bile anlaşılıyordu adamın gözlerindeki aşk. Kadına sanki tüm hayatıymış gibi bakmıştı. Kalbindeki saf ve çıkarsız sevgi gözlerine yansımıştı sanki. Hayatımda kimse bana böyle bakmamıştı ve asla da bakacağını sanmıyordum.

İkisinin başında da gümüşten bir taç vardı. Bunlar hep önemsiz fiziksel detaylardı. Kusursuz görünüyorlardı. Bir peri masalı sahnesi gibiydi ama beni etkileyen unsur bunlardan hiçbiri değildi. Beni etkileyen unsur onları hatırlıyor olmamdı.

Onlar görülerimde ölümlerini gördüğüm kişilerdi. Doğruydu, onlar benim ebeveynlerimdi...
Kısa bir an nefesim kesilir gibi oldu ama sonra toparlandım. Almila tavırlarımdan onların kim olduğunu fark ettiğimi anlamış olmalı ki bir süre hiç konuşmadı ve benim yasıma saygı gösterdi.

Annemin mavi saçlarına bakarken istemsizce kendi saçlarıma dokundum. Babamın benimle aynı tonda olan, sevgi dolu, buz mavisi gözlerini ve yüzündeki çilleri inceledim. Tüm özelliklerini bana aktarmış ve gitmişlerdi. Artık bu diyarda değillerdi. Sonsuza dek gitmişlerdi.

Onları hiç tanımamıştım. Tanımadığın birini özleyemezdin. Öyleyse neden bu kadar çok canım yanıyordu?
Gözümün önüne küçük görüntüler gelip kayboluyordu. Annemin gülümsemesi, sesi, saçımı okşaması; babamın kahkahaları, muzip tavırları, beni kucağına alması... Hepsi bir film şeridi gibi gözlerimin önünden akıp geçti. Şokla izledim.

Onlar gerçekten benim ailemdi. Bu görüntüler yaşanmış anılardı. Hatırlıyordum. Onları gerçekten hatırlıyordum. Ben yetim değildim. Bir ailem vardı. Ölmüş olsalar bile onları hatırlıyordum. Geçmiş yavaş yavaş su yüzüne çıkıyordu ama bir boşluk vardı. Hatta bir değil birden çok boşluk vardı. Nedenini bilmiyordum ama zamanla onu da öğreneceğimi düşünüyordum. Geçmişimi hatırlamaya başlasam da hala bir sis üzerlerini örtüyor, her şeyi görmemi engelliyordu.

Hazır olduğumu düşünmüştüm ama değildim. O kadar uzun süredir anılarım kayıptı ki onları hatırlamanın ne kadar acı verici olduğunu unutmuşum.

" Estelle... " Almila'nın sesine döndüm.
" Onları gördün. Durabiliriz. Şimdi acılarınla yüzleşmek zorunda değilsin. Bekleyebiliriz. "

" Hayır. " Kararım kesindi. Duymak istiyordum. Çünkü eğer şimdi yapmazsan bir daha asla buna cesaret edemeyecektim. Beklemek daha çok acı veriyordu. Bu yüzden yara bandını tek seferde hızla çekmek her zaman daha iyiydi.

Almila da vazgeçmeyeceğimi anlayınca başıyla beni onayladı.
" Gel " dedi " Odama gidelim. Orada daha rahat konuşuruz. "

İtiraz etmedim. Odasına geldiğimizde yatağına oturdum ve beklentiyle Almila'ya baktım. O da yanıma oturunca anlatmaya başladı.

" Annen Elena ve baban Aron Renato, Rosa Krallığı'nın yöneticisiydiler. Yani kral ve kraliçelerdi. Kozmos'ta birçok krallık vardır. Her krallığı kral ve kraliçe yönetir. Annen Elena safkan bir drayadalisti ama baban bir melezdi. Büyükbaban Osiris Renato bir mortalis kızı ile evlenmiş ve onu Kozmos'a getirmiş.
Ancak onun babası Alastor Renato kızı kabul etmedi ve aile adını lekelediğini söyleyerek oğlunu evlatlıktan reddetmiş. Büyükbaban bunun üzerine eşi ile mortalislerin dünyasına kaçtı ve bir daha hiç görülmediğini söylerler. Baban da orada doğmuş. Senin gibi dünyaya alışıktı. Annen Elena Morana ise Kozmos'ta doğup büyümüştü. Moranalar asil bir soydu.

Önce annenin baban ile evlenmesine karşı çıkmışlar. Ne de olsa Aron daha Kozmos'u tanımayan yeni yetme bir melezdi. Ancak zamanla onu benimsemişler. "

" Peki ölümleri? " dedim sesimin titrememesine dikkat ederek.
" Drayadalislerin yüzlerce yıl yaşadığını sen söylemiştin. Nasıl oldu da öldüler? Çok mu yaşlılardı? "

" Hayır " dedi. " Gençlerdi. Baban 50'lerinde, annen ise 90'lı yaşlardaydı. Bir drayadalis için genç yaşlar bunlar. "

" Aralarındaki yaş farkı çok fazla değil mi? " dedim garipseyerek.

" Hayır Estelle. " Almila kıkırdadı. " Hala mortalisler gibi düşünüyorsun. Bu diyarda işler öyle yürümez. Biz yıllarca genç kalır ve uzun yaşarız. Annen de ve baban da 20'lerinde gençlerden daha büyük göstermiyorlardı. Burada yaşın önemi yoktur. Biz kimseyi yargılamayız. "

Anladığımı belli etmek amacıyla başımla onu onayladım. Almila da konuşmaya devam etti.

" Ölümlerinin üzerinden neredeyse 10 yıl geçti. Huzurla uyusunlar. Asteria ruhlarını korusun. " dedi Almila

" Mila sakıncası yoksa Asteria kim anlatır mısın? " dedim saygısız olmamaya çalışarak. Muhtemelen onların taptıkları tanrı veya din gibi bir şeydi. Kimsenin inancına ve düşüncesine hakaret etmek istemezdim. En hassas noktam saygıydı. Asla saygısızca davranmak istemezdim ve saygısız insanlara da hayatımda yer yoktu.

" Sakıncası yok. " dedi Almila küçük bir tebessümle " Asteria Yıldız Tanrıçası'dır. Kozmos'u onun yarattığına inanıyoruz. Kozmos'ta genelde politeist bir inanç vardır. Asteria burada inanılan tanrı ve tanrıçalardan en kudretlisi olarak bilinir. Hatta burada onların birçok sembolik heykelleri var. Daha sonra sana göstermeyi çok isterim."

Duraksadı. " Sanırım artık asıl konuya geliyoruz. Renatoların ölümü..."

" Estelle? " Endişesi yüzünden açıkça okunuyordu.

" Evet Almila? "

" Estelle. Ailen ölmedi. " Sözlerine devam etti.

" Onlar öldürüldü..."

Bir bölümün daha sonuna geldikk. Umarım beğenmişsinizdir. Vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın canlarımm 🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰