Estelle çocukken şizofreni teşhisi konulan 17 yaşında bir kızdır.
Herkes tarafından dışlanırken hastalığı ile mücadele etmektedir.
Artık her şeyin sonuna geldiğini düşündüğü bir anda aslında sonun sadece başlangıç olduğunu fark eder.
Öğre...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Estelle'in çocukluğu
Parmağımdaki kurumuş kanıma baktım. Az önce elimi kağıt kesmişti ama önemli olan bu değildi. Kanımın mavi akmasıydı. Hala tuhaf geliyordu. Ben insan değildim. Kanım bile insanlardan farklıydı. Bunca yıl kandırılmıştım. Bu konuda hala kızgındım. Ait olmadığım bir dünyada, asla uyum sağlayamayacağım insanlar ile kalmaya zorlanmıştım. Günlerdir, hatta haftalardır buradaydım. Hem çok tanıdık hem çok yabancıydıydı bu diyar bana. Kalbim huzurla, ev hasretiyle doluyor; buraya ait gibi hissediyor iken aklım tamamen diken üstünde, tetikte bu garip diyara şüpheyle bakıyordu. Zihnimde anılar kol geziyor ama bana köşeden bir görünüp hemen kayboluyorlardı.
Daha önce burada bulunmuştum. Bundan emindim. Ben burada doğmuş ve çok küçükken burada koşup oynamıştım ama hatıralar bulanık bir hayalden daha berrak değildi.
" Beni dinliyor musun? "
Almila'nın sesi beni hapsolduğum düşünceler karmaşasından çekip çıkardı.
" Kendimi, kim olduğumu, ailemi, bu diyarı... Yani her şeyi aslında. "
Almila elimi tuttu ve bana biraz anlayışla biraz da hüzünle baktı.
" Mila? " dedim " Yani Almila. "
" Sorun değil. " dedi ona hitap etme şeklime karşı " Evet? Bir sorun mu var? "
" Sorun değil. Sadece soru. "
Önce biraz duraksadım. Ne diyeceğimi bilemedim. Konuşmakta tereddüt ettim. Birkaç saniye hiç konuşmadan sadece birbirimize baktık. Cesaretimi topladığımda ise kelimelerin dudaklarımdan dökülmesine izin verdim. Kelimelerin ağzımda bıraktığı acı tadı görmezden gelmeye çalıştım. Bu imkansız olsa da.
" Bana her şeyi anlatmanı istiyorum. Artık hazırım. Bu diyarın işleyişini, neden yıllarca buradan uzakta kaldığımı ve onları... "
Boğazım düğümlendi. Gözlerim doldu Sözcükler dışarı çıkmaya direniyordu sanki. Eğer konuşursam gözyaşlarımı tutamayacakmışım gibi hissediyordum ama sakin kalmayı başardım. Derin bir nefes aldım ve konuştum.
" Ailemi " dedim " Bana gerçek ailemi anlat. Öldüler değil mi? Nasıl öldüler? "
" Estelle... " dedi Almila " Bu konuyu sana anlatması gereken kişinin ben olduğumdan emin değilim. "
" Lütfen " yalvaran gözlerle ona baktım. " Bilmek hakkım değil mi? Buna ihtiyacım var. "
" Evet ama... " İç geçirdi. " Tamam. Sanırım artık zamanı geldi. "
