"Sen de bittiğini, tükendiğini hissettiğin her an, bak her an diyorum gece olmasına gerek yok, her an bir çözüm olacağını hatırla ve gülümseyerek aya bak. Ay kadar parlak ol. Bak şu an görünmüyor gökyüzünde. Ama hâlâ oralarda bir yerlerde parladığın...
''Sonra kelebek çok bunalmış. Duvara vura vura kendini öldürmüş. Şu bir günlük ömründe..."
___________🪷___________
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Çaresizlik... Çaresizliğin en dibini mi yaşıyorduk şimdi? Hayatımız boyunca birbirimizi ilk defa gördüğümüz bu ekiple hayatımızın en riskli anını yaşıyorduk.
Buraya girerken bu denli bir yaşama başlayacağımı düşünmemiştim. Yanımda sayılı gündür tanımadığım birisi vardı. Benimle yarışan...
Tam karşımızdaki duvarın ötesinde ise kim bilir neler oluyordu... Kim bilir o çığlık sesleri neden duyuluyordu? Ezgi ne görmüş olabilirdi?
Çığlık sesleri tamamen kesildiğinde olduğum yerden kıpırdayamayacak kadar güçsüz hissediyordum. Nefes almak için bile çok zorlandığımı biliyordum. Kapkaranlık bir odanın içinde sıkışıp kalmıştık. Ne yapmamız gerektiğini bilmiyorduk. Ne konuşmamız gerektiğini bilmiyorduk...
"Yardıma ihtiyacımız var." dedi Caner ufak bir umutla. Umuduna tutunabilmek ve buradan kurtulabilmek için savaş veriyordu içinde. Ben ise sanki o savaşı vermiş, çoktan kaybetmiştim.
Ağzımdan hıçkırık kaçtığında kendimi daha fazla tutamayacağımı anladım. Gözlerim anında dolmaya başladı izin vermemi beklermiş gibi. Ağlamak çare miydi bu durumda bilmiyorum ama çare gibi hissediyordum sebepsizce. Hıçkırığım yerini sayısız hıçkırık ve ağlamaya bırakınca ellerimle başımı tuttum. Başımı sıkarken ağlamaya devam ediyordum. Belki de bilincimi kaybediyordum.
