my hero/bangchan

1🌠

@kahin8518 hesabına destek olur musunuz arkadaşım kurgu yazıyor da

Matematik sorusunu çözdükten sonra yerime oturdum. Asla sevmiyordum tahtaya çıkmayı ne kadar çalışkan bir öğrenci olsam da. Çünkü herkes bana bakıyordu ve ben bu bakışlardan nefret ediyordum.

Çoğu kişi zorbaydu bu okulda. Bazıları da kurban, diğerleri de haberciydi. Haberciler, birnevi yardım ediyorlardı zorbalık görmemek için. Ama o kadar zorba zorbaya kimse müdahale etmiyordu okulun sahibi bile. Neden mi? İşte zorbaların başı Lee felix, okulun sahibin oğluydu.

Ondan kesinlikle nefret ediyorum. Onun arkadaş grubunda ki hyunjin ve Minho da dahil. Bütün zorbalardan nefret ediyorum.

Anlamıyorum bir insan neden zorba olsun? Ellerine ne geçiyor? Zevk mi bu? Ben oyuncak ayıma bile kıyamıyorum. Ona sarılırken başını okşuyorum. Ama insanlar gerek aynı cins ya da farklı cins olsun zorbalık ediyorlardı.

Neden?

Sırama otururken Felix ile göz göze gelmemeye dikkat ediyordum. En küçük şeyde bile zorbalık ediyordu bana. Gerçi ben bir şey yapmasam da zorbalık ediyordu

Zil çaldığında hoca sınıftan çıkarken teneffüsun çabuk bitmesi için dua ediyordum. Sırama oturduğum gibi kalktım hemen. Sessiz ve kimsenin olmadığı bir yere gitmeliydim. Tek kalacağım bir yere..

"Nereye gidiyorsun, Kim Binna?"

Arkama dönmedim. Onu duymazdan geldim. Evet, başıma bir iş açacaktı onu görmezden geldiğim için. Ama cidden hiç halim yoktu. Yorgundum. Tek başıma büyük anneme bakıyordum. Okuldan sonra part time işte çalışıyordum. Akşam eve gelip zar zor o yorgunlukla ders çalışıyordum.

Okuldan 16.00 da çıkıyorduk ve benim part time işim 17.00 da başlıyordu. Saat 22.30 da eve geliyordum. Hangi ara uyuyayıp ders çalışacaktım? Okul yüzünden ayrı yorgun oluyordum. Ama son senemdi bu sene. Artık mesleğimi elime alacaktım. Büyük anneme güzelce bakabilecektim. Soracaksınız bana, nasıl geldin bu zengin okuluna diye. Bursla geldim buraya. Elimde olsa okul değiştirirdim ama her şey pahalanıyor. Ve bilmediğim bir ortamda son senemde rahat edemezdim, çok gerici olurdu. Hemde sınava düzgünce çalışmalıydım.

Sınıftan çıktığımda arkamdan konuştuğunun farkındaydım. Ama dayanmalıydım artık. Son senemde de diğer okul hayatımda olduğu gibi susacaktım.

Kütüphaneye geldiğimde oturmadan pencerenin kenarına gittim ve dışarıyı seyrettim. Sessizdi dışarısı ama içi hiç de öyle değildi..

Kapı aniden çarpıntığında Arkamı dönerek sıçradım. Bu kişinin kim olduğunu tahmin ediyordum. Felix..

Oydu, doğru tahmin etmiştim. Rahat yoktu bana hiçbir yerde. Onları tekrardan görmezden gelerek ilerledim. Kesinlikle yürek yemiştim!

Kolumdan tutarak durdurdu beni "beni görmezden gelmenin hesabını vereceksin, Kim!"

Gözlerine baktım. Özünde iyi bir çocuk olduğunu biliyordum. Hatta küçükken iyi bir çocuktu. Biliyordum, ve bu yüzden zorbalık etmeye başlamıştı bana.

"Bırakır mısın beni? Kibarca söylüyorum senin aksine." kolumu sıktığında tepkisiz kalmaya çalıştım. Zayıftım, kolayca yara alabiliyordum.

"unutacaksın duyduklarını! Kimseye de bahsetmeyeceksin!"

Kime diyecektim ki? Kimsem yoktu büyükannem dışında. Hayatım boyunca bir arkadaşım olmuştu o da bana ders vermişti:kimseye güvenmemek.

O kişi bu okuldaydı. Tanıyorduk birbirimizi. Erkek olsa da anlaşıyorduk eskiden. Yani ilkokulda aynı sınıftaydık orta okulda da ama sonradan değişti. Tanıyamacağım birine. Ve onun yüzünden zorbalık da görmeye başlamıştım.