Guarded ✔ (Alpha Sigma Omicron #5)

25. Baby Tarsier and the Guards

"I'm sure, you'll find more of that..."

His eyes lit. "Really?"

Tumango ako.

Maraming laruang sobrang liit na binili si Russle para ikalat iyon sa kabuuan ng bahay, iyong iba naman ay nilalagay niya sa bagahe ni Gotham kapag kinakailangan nitong umalis ng ibang bansa. Para sa kanya, proteksyon ang mga laruang iyon...

Muli siyang tumakbo upang maghanap ng mga laruang tinago ng kapatid ako.

Naiwan naman ako kay Gotham. I couldn't face him. Natatakot akong baka bumuhos ang luha ko kapag humarap ako sa kanya.

Hindi na ako nakapagsalita nang kabigin niya ako pasubsob sa kanyang dibdib. He hugged me. I couldn't hold back my tears, I was crying on his chest again.

Wala siyang imik. Yumakap lang siya habang hinahaplos ang aking likod.

Maybe, I didn't need to say something. I'm sure he knew what already happened back then. Hindi ko pa rin magawang sabihin sa kanya ang nangyari. Nasasaktan ako. Nahihiya ako dahil binigo ko siya.

Russle loved Gotham a lot. He was his favorite, he was so fond of him. My husband loved my brother as well, the same way I did. Iyon din ang nagustuhan ko sa kanya kaya napalapit ang puso ko, tinuring niya ng higit ang kapatid ko.

It would hurt him the same way it pained me.

I almost lost myself when Russle died.

Hindi ko iyon matanggap dahil ginawa ko naman ang lahat para dugtungan ang buhay niya sa kanyang sakit, pero kinuha siya sa akin sa paraang hindi dapat. Masasaktan man ako, pero matatanggap ko kung nawala siya sa sakit.

Pero hindi...

He didn't die because of heart illness, he was taken away from me by Bernabe.

I killed him, too. I killed his goons. But no matter how many lives I killed, it wouldn't compensate my suffering. Hindi nito kayang tumbasan ang inosenteng buhay na nawala.

Russle died on my birthday. His last words were asking me to take care of Gotham and Voight.

Akala ko noon wala na akong tiyansang magawa ang bagay na iyon, wala akong lakas ng loob na harapin ang asawa ko. Hindi ko kayang harapin ang panunumbat sa aking kapabayaan.

Siguro, ngayon ang tiyansa.

Pinahid ko ang aking luha, alam kong namumula ng bahagya ang aking mata. Minsan lang akong umiyak, halatang - halata pa.

This time, I would take the chance to live by honoring my brother's memories and wishes.

"Don't be too hard on yourself, Fili. It's not your fault. It was never your fault." Binigyan niya ng halik ang magkabila kong mata. I felt his lips on my forehead.

Iginiya niya ako patungo sa aming kuwarto, tinawag naman niya si Voight upang sumama sa amin. We couldn't let Voight play unsupervised. Iniiwasan naming maaksidente siya sa paglalaro.

Patakbo naman siyang umakyat ng hagdan. Ipinakita niya sa amin ang ilang pirasong laruang nakita niya sa paghahanap sa buong bahay.

It was too little.

Even before, whenever I thought I found all of the hidden small toys, I would always find more.

Dumako kami sa master's bedroom. Kinagat ko ang aking pang-ibabang labi. Walang pinagkaiba ang kuwarto sa huling alaala ko.

"I tried to preserve it so it could smell like you," I heard Gotham's voice beside me. "I come here whenever I miss you." His voice laced emotions I couldn't name.