Aşkıma Sahip Çıkamadım(Düzenleniyor...)

İz

"İyi ki varsın."

Bana anlamayan bakışlarını yollamaya devam ediyordu.Peynirden bir tane ağzıma alıp,konuşmaya devam ettim.

"Neden uğraştın?"

"Beğenmedin mi?"

Gözlerimi sıktım.Dediğim şeyleri ters algılamasından nefret ediyordum.

"Güzelim sen beni şu aptal hastaneden çıkart.En güzel iyiliği böyle yaparsın."

Gözlerini devirmişti.Onun konuşmasını beklerken diğer yandan kahvaltımı ediyordum.Doktor girmişti odaya o sıra.

"Geçmiş olsun Bulut.Nasıl hissediyorsun?"dediğinde direk cevapladım.

"Bomba gibiyim.Hadi çıkart beni hastaneden."

Birden garipsemişti hızlı konuşmama.Yağmura çıt çıkarmaması için gözlerimle işaret veriyordum.

"Ağrınız var mı ?"

"Hayır."

"Evet."

Yağmurla aynı anda cevap vermiştik.Elini sıktım öfkeyle.Acıyla inledi.

"Var mı yok mu?"

"Yok."dedim sertçe.

Çıkarmasa her her türlü gidebilirdim hastaneden.

"Hemşire hanım son bir muayene edecek sizi.Ondan sonra büyük ihtimal sizi bırakabiliriz."

Sırıttım.Odaya giren hemşireyle bakışlarım direk kapıya gitmişti.Ve o an sırıtmam büyük bir gülümseme olmuştu.

"Kızım dikişlerine bak.Ben gelirim birazdan."

Hemşire başını sallayıp,yanıma yaklaştı.Yağmura baktığımda sinirden kaşlarının çatıldığını fark etmiştim.Yağmur'a iyi bir ders vermem gerekiyordu.

"Şu karnımın sol tarafında ağrı var.Bakar mısınız?"

"Hani yoktu?"dedi Yağmur.

"Şimdi başladı.Hem sanane benim ağrımdan."

Yüzü asılmıştı.Tişörtüme uzanan elleri görünce geri ittim.İşimi kendim becerebilirdim.Beyaz tişörtümü yavaşça yukarı kaldırdım.Hemşire bir yandan bana bakıyor diğer yandan dikişleri inceliyordu.Bir süre karnımda gezinti yapmıştı.

"Tamam yeter bu kadar."Yağmur yeniden konuşunca,nefesimi bıkkınca dışarıya verdim.

"Hemşire hanım siz ona bakmayın.Çekemiyor da."

"Evet çekemiyorum defol git!"

Gözlerim şaşkınlıkla aralanmıştı.Genç hemşireye başımı salladım.Ağrım felan yoktu.Amacım sadece Yağmuru kızdırmaktı-ki bunu fazlasıyla başarmıştım-

***

Hastanede zaman geçmek bilmiyordu.Tek yaptığım küfür etmek ve Mertlere laf yetiştirmek olmuştu.Neyse ki aptal doktoru ikna edebilmiştim.Yarın kurtuluyordum buradan.Şu an ise gözlerim kapalı ve uyuyor olarak biliniyordum.Tam gözlerimi açma girişiminde bulunmuştum ki kapının açılma sesiyle vazgeçtim.

"Bulut?"

Yağmurun sesiydi.Gözlerimi açmadım.Ayak seslerinden anladığım kadarıyla bana doğru yaklaşıyordu.Ayak sesleri kesildiğinde bu sefer nefesini hemen yanımda hissetmiştim.Yanağıma değen dudaklarıyla,amacının ne olduğunu anlamam uzun sürmemişti.Yeni bir kapı sesi duymuştum bir kaç dakika sonra.Fakat bu balkon kapısıydı.Sağ gözümü açtığımda yanılmadığımı anladım.Balkona gitmişti.