Waarom helpt niemand?

11

Pov: Robbie.
Ik zit nu in de auto naar de supermarkt, natuurlijk zit Matthy gewoon bij mij in de auto. Ik vond het zielig om hem in zijn eigen auto te laten gaan voor Niks. We rijden op de snelweg want er was geen goede supermarkt dichtbij. Het is inmiddels 17:00 want er was wat ophoping in het hotel. Maar dat betekent ook spits, alleen er zit een mongool schuin voor mij in de auto. Hij slingert en alles. Dan opeens schiet hij mijn baan op, ik wil uitwijken dus draai het stuur naar links. Ik had alleen niet gekeken wat daar reed. Bam.

Pov: Matthy.
Ik ben bang er slingert er namelijk eentje schuin voor ons. Wat de fuck? Hij komt onze baan op en Rob moet uitwijken naar links, bam. Opeens rijd er een vrachtwagen tegen ons aan. Ik heb pijn, maar ben nog bezorgder om Robbie. "Robbie?.." zeg ik dan. Geen reactie. Ik tik hem aan, geen reactie of Nouja na een tijdje kreunt hij een beetje ofzo. Ik probeer mijn telefoon te pakken maar het lukt allemaal niet. Voordat ik het weet staat er ambulance, politie en nog meer ambulance bij ons. Ze laten de vrachtwagen die tegen ons aan is gereden een stukje naar achteren rijden. "Oh robje.." zeg ik dan zachtjes. Ze maken de deur open. Ze halen mij en Robbie uit de auto "mag ik bellen?" Vraag ik dan aan iemand van de ambulance. Robbie word helemaal op zo'n brancard ofzo gelegd, het gaat niet goed met hem. Ik bel Raoul. Hij neemt gelijk op. "Hallo?" Zegt hij. "Raoul.. Robbie en ik zijn net aangereden door een vrachtwagen, het ziet er niet goed uit voor Robbie, met mij gaat het wel enigszins maar Rob.." ik probeer het goed uitteleggen maar het lukt niet. "Oké oké waar is dit?" Vraagt Raoul. Ik vraag aan de ambulance of ze kunnen zeggen Naar welk ziekenhuis we gaan en laat hun daar heen gaan, Raoul en de ambulance mensen praten nog even. Ik jank, en ik meen het als ik dit zeg ik jank nu meer dan ik mijn hele leven heb gedaan. Waarom zei ik ook weer dat alles perfect was, dan gebeurt er altijd iets. We worden vervoerd naar het ziekenhuis, ik ben doodsbang. Ze zeggen de hele tijd alles komt goed maar niet voor mij, ik ben veels te bang om hem te verliezen, wat als dat gebeurd. Wat moet ik dan nog? Ik weet het niet hoor! We zijn in het ziekenhuis Robbie word met spoed naar de IC gebracht, ik mag niet mee. Ik zit in de wachtkamer met wat schrammen en kleine pijntjes. Dan komen de jongens, ik knuffel raoul en kan niet stoppen met janken. "Hij.. ik.. vrachtwagen.. vreselijk." Krijg ik eruit. Ik huil nogsteeds echt enorm hard, maar is het logisch? Ja. De dokter wilt even met Raoul praten, ze hebben een lang gesprek. Ik zit op de grond met Koen en Milo naast me. Ik jankend hun vooral geschrokken, maar ook een beetje aan het huilen. Ik ben bang, enorm bang. Hou vol Robbie, alsjeblieft hou vol voor mij. Ik verlies het als ik hem verlies. Raoul komt huilend aanlopen met de dokter. "Het spijt me. We hebben alles gedaan wat we konden doen, de vrachtwagen heeft hem net te hard geraakt." Zegt de dokter. Ik jank en schreeuw ik ben het helemaal verloren. Robbie is weg, verloren. Ik wil dit niet, waren we maar nooit naar die kut supermarkt gegaan. Ik voel me rot. We zijn allemaal kapot. Helemaal gebroken. Het verlies van je vriend en al jaren je beste vriend is denk ik het ergste wat ik ooit heb gevoeld. "Jongens ik wil iets zeggen, Robbie was echt net een dag mijn vriend. Al zou ik nu overlijden wil ik met hem samen in een graf gelegd worden. Ik hou van hem." Zeg ik tegen hun. "Ik wil met hem zijn." Vervolg ik. Ik loop naar de kamer van Robbie en geef hem nog een kusje op zijn hoofd. Ik huil, ik wil naar hem toe. Ik loop de nooduitgang van de ziekenhuis om op het dak te komen.

Pov: Raoul.
Matthy gaat iets doms doen, ik weet het zeker. Maar ik snap het ook wel, als het net zijn vriend was. Maar.. ik wil hem niet ook kwijt echt niet. Ik loop naar de nooduitgang waar ik weet dat hij is, omhoog naar het dak. Huh? Hij is hier niet, ik kijk naar beneden. Godverdomme... het is al te laat, ik zie een team beneden staan. Om iemand heen. Ik ren naar beneden. Matthy.. Ik ren door naar buiten en roep Milo en Koen ook. We staan naast Matthy en het team van doktoren. "Geef ons goed nieuws alsjeblieft..?" Zeg ik dan. "Sorry jongens... we hebben beide van jullie vrienden gefaald vandaag.." zegt de dokter. Ik voel me kapot gebroken, Koen en Milo zijn ook aan het huilen, hoe moeten we nu verder. Zonder hun.. Ze zijn tenminste samen..

We zijn tenminste samen nu.. voor altijd.

~842 woorden~
Ik voel me kapot maar jongens, het voelt niet af maar dat is het wel. Ik voel me gebroken door dit boek. Kapot. Helemaal kapot. Verdrietig. Waarom moest ik dit ookal weer zo zielig maken? Het ging zo goed. Denk er zo over na.. ze zijn samen voor altijd. Ik schrijf hier na nog een optioneel deel voor als je zulke eindes echt niet wilt maar anders kan je die skippen ik houd van jullie, doe jezelf alsjeblieft nooit iets aan.
Ik zou kapot zijn als iemand die ik ken zichzelf vermoord of überhaupt overlijd.

Ik houd van jullie zorg voor jezelf of vraag om hulp, het mag altijd bij mij🫶

113 zelfmoordpreventie lijn.
112 noodgevallen.