Maça Kızı 8 | Devam*

N'B'A

Sevgili yol arkadaşlarım,

Yedinci kez, Maça Kızı 8 yazarak gireceğim yeni bir yıla. Ve içinizde yedinci kez onları okuyarak yeni bir yılı karşılayanlarınız var, biliyorum. Ne mutlu. Çok şükür. Yedi de olsa, ilk de olsa bu, benim için olağanüstü özel bir his. Yan yanaymışız gibi. Aynı satırlarda, bambaşka hislerle kucaklaşıyormuşuz gibi. 💫

Sağlıkla, huzurla, mutlulukla, bereketle, aşkla geçireceğiniz bir yıl olsun 2024. Hayal kurmaktan vazgeçmeyin. Hayaller, her şeyin başlangıcıdır çünkü.

2023'te hayallerim ellerime avuçlarıma konarken, bana yol arkadaşlığı ettiğiniz için minnettarım. Sizi çok ama çok seviyorum. Var olun. Daima. Hep, hep beraber!

Bu bölüm, yılbaşı akşamınıza eşlikçi olsun...

💛✨🎄✨🫠✨🎄✨😘✨🎄✨💛

♠️

31 Aralık 2021, ada...

"Ada,

Bugün, senin hayattaki kırkıncı günün. Açıkçası zamanın nasıl bu kadar hızlı geçtiğine anlam verebildiğim söylenemez. Seni kucağımıza aldığım günden bu yana bir şeyler karalama fikri aklımda ama buna zaman bulamadım. Hem seninle geçen günler çok dolu dolu ve çok yoğun. Hem de senden arta kalan bütün zamanlarımızı da seninle geçirmeliymişiz gibi. Sen her ne kadar sürekli uyuyor olsan da. Ama seni uyurken izlemenin bile bu süreçte annen ve bana hissettirdiklerini kelimelere dökebilmemin bir yolu yok. Sanki seni devamlı izlesek,  dikkatlice ve gözümüzü dahi kırpmadan devamlı sana baksak, anbean, annenin deyimiyle milim milim arttığını görececeğiz.

Hissettiğim her şey karmakarışık. Böyle bir şey yaşayacağımı söyleseler inanır mıydım, emin değilim. Kaldı ki galiba bunu yaşamadan hiç kimse bilemez de. Öyle küçüksün ki. Tertemizsin. Hiçbir şeye dair herhangi bir fikrin yok. Tek derdin karnının doyması, altının temizlenmesi, gazının çıkması ve konforlu bir şekilde uyumak. Ama bütün bunlar olup biterken, tek bir şeyden çokça eminsin: Annenin kokusundan. Annenin kucağında olduğunu, garip bir şekilde anlıyorsun Ada. Yüzünün yeni yeni şekillenen hatları, annenin kucağında ne kadar mutlu olduğunu ortaya koyuyor. Benim de sağ işaret parmağımı çok seviyorsun ama bence bu refleksif bir eylem ve annenin kokusuyla kıyaslanamaz bile. Yine de bu refleksif olduğunu düşündüğüm eylemini çok ama çok seviyorum, orası ayrı.

Yazmaya devam edemedim çünkü ağladın. Altını kirletmişsin. Annenin uyuması gerektiği için seninle ben ilgileniyorum şu anda. Karşımda, ana kucağında yatıyorsun. Sen hareket ettikçe ana kucağı sallanıyor ve bu çok hoşuna gidiyor. Şimdi kalemi bırakıp seni kucağıma alacağım. Seni çok sevdiğimi şimdi yüzüne söyleyeceğim, zaten hep söylüyorum da. Sevdiğini söylemek gerek ve bu benden sana en önemli nasihat olsun bebeğim. Sakınma sakın bu cümleyi. Yine yazacağım. Daha sakin bir zamanda.

Baban,
31 Aralık 2021, 08.42."

Bora'nın cümleleri kalbimi yumuşacık bir hâle getirirken, onu deli gibi özlediğimi hissettim. Belki de onca zaman sonra ilk kez bu kadar ayrı kaldığımız içindi. Ada'nın sesine uyanalı iki saat, elli dokuz dakika, dört saniye olmuştu ve Bora hâla yoktu. Başucumda, "Biraz işim var sevgilim. Ben çıkıyorum. Çok geç kalmayacağım," yazılı notunu bulmuştum ama çok geç kalmayacak olmasının ne demek olduğunu anlayamamıştım. Mesela beş dakika gelmese bile çok geç kalmış olabilirdi, kime göre ve neye göre çok geç kalmayacaktı? Ada birazdan yine uyanır ve emmek isterdi ama Bora hâlâ yoktu. Çok geç kalmıştı işte. Acaba, şakayık bulmasını istediğim için mi bu kadar oyalanmıştı?