13: Memory
She messaged me to wait in the parking area. Hindi ko alam kung saan kami kakain. Akala ko sa canteen lang o sa mga stalls. Mabuti na nga lang wala pang mga tao dito sa parking.
"Hey." Napalingon ako sa likuran ko at nakita si Casey.
"Hey." Hindi ko talaga alam anong sasabihin ko. She's so beautiful. Dyosa.
"You found my car," sabi niya at napagtanto kong nasa harapan ako ng sasakyan na kulay red. It's a mustang. This is hers?!
She opened the door. She'll let me sit beside her?
"Get inside," sabi niya.
"Ah saan pala tayo kakain?" tanong ko.
"Hmm it's a secret though I don't know if you'll like it but it will be my treat." Nakangiti niyang sabi na parang bata. Ang cute.
I've never seen her smile like this. Siguro dahil hindi naman kami in the first place. Nagkataon lang na nasa iisang dormitory kami.
Pumasok na ako sa loob at sumunod na rin siya sa loob.
"Seat belt," sabi niya at agad kong inayos ang seat belt ko. Kapag siya pa ang umayos mahihimatay na ako.
"Okay na," sabi ko nang lumingon siya sa akin.
"You sure?" tanong niya at tumango ako bilang sagot.
Lumabas na kami ng University at dumiretcho lang kami sa isa sa mga sikat na Fast food chain dito sa Alvarez. Kenny burger.
"Kumakain ka dito?" tanong ko. Hindi lang ako sanay na ang mga tulad niya kumakain dito. I mean well, kumain naman siya ng fried chicken, galing din 'yon dito sa Kenny burger.
"Of course," sagot niya. "Ikaw?"
"Oo naman."
We ordered at the drive-thru but she asked me first if it's okay that we'll just eat here inside the car and I answered yes.
"Let's find a place first," sabi niya nang matanggap namin ang orders namin. She ordered a lunch meal with fries and coke.
She also asked me what I would like to eat but I just let her choose. Libre niya eh.
"How about in the Fairy park?"
Napangiti ako at agad na tumango bilang sagot. Hindi naman ito malayo mula dito sa Kenny burger. Pagkarating namin ay naghanap lang siya ng slot at inayos niya na agad ang dining tray sa gitna namin.
"Let's eat?" tanong niya at ako ay natutulala na naman.
Nanaginip ba ako? I mean kung panaginip lang 'to sana magising na ako. Masakit kasi kung lahat ng 'to nasa imagination ko lang.
"Hey... Sarah?"
Napalingon ako sa kanya.
Is she really for real? Sobrang layo niya kaya dati sa akin. I mean she's still far away but I'm here with her inside her car.
She invited me to have lunch.
Hindi ko na alam saan nag-umpisa?
"Ayaw mo ba dito?" Nagising ako kakatulala nang sabihin niya iyon.
"Gusto ko!"
"I just thought...you know. You might get uncomfortable here inside."
"Okay lang," sabi ko. "Maganda nga eh. Napapatanong lang ako kung totoo ba 'to."
"What? haha of course this is happening."
She's too...pretty handsome to be real.
"Let's eat."
Nag-umpisa na rin kaming kumain at hindi ko alam kung paano ako kakain ng maayos dahil nasa tabi ko siya.
Pero ewan ba kumuha lang ako bilang ng fries at bigla ko itong inabot sa kanya.
"Ah...I'm sorry," sabi ko. Nilibre ka na nga your taking advantage pa.
Babawiin ko na sana ang kamay ko nang hawakan niya ang pulso ko at kinagat ang fries na nasa kamay ko.
"Thanks," sabi niya tapos kinuha niya ang kalahati sa akin.
She even played a song.
Gusto ko ng umiyak. Paano kung isa lang 'tong masarap na panaginip? Gusto ko ng gumising. Hindi ko nga alam kung magkaibigan na ba kami.
"Bakit mo pala tinakpan ang mga mata ko kanina?" tanong ko.
"Ah...kanina? I was just saving your eyes..."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya.
"Saving saan?"
"This song is serene."
Tumango nalang rin ako bilang sagot. Sarap nga sa tenga. Ito siguro mga genre na gusto niya. Naalala ko ang step number three! Small conversations!
"Are you into this genre?" tanong ko.
"Yeah? hindi mo ba gusto?"
"Ha? hindi ang sarap nga pakinggan."
I wonder if she could also play this with her guitar. The song is more on emo and rock na acoustic. Not really an expert when it comes to music.
"Are you okay? stop staring at me like that," sabi niya at nakita ko pa siyang tumawa ng mahina..
"Sorry..." Para pa rin kasing panaginip.
I have created a memory with her.
This feels enchanted. Magical.
"Are you attending this acquaintance party?"
"Oo, ikaw?"
"Yeah cause they always ask me to sing."
Oo nga pala.
"Bakit parang ayaw mo?" tanong ko.
"It's not that I don't want to do it. It's just that...I feel that they don't really appreciate my music, it's more that they know me, that's why they kept asking me to perform."
Tungkol ba 'to sa dahil apo siya ng President ng University namin? Kaya nga siya sikat sa amin eh. Pero she really has talent.
"Magaling ka naman kasi talaga," sabi ko. "I heard you play."
Kahit nahihiya akong sabihin.
"Really?"
Natulala ako nang tumingin siya sa akin. Ewan ba kung sa kanta lang rin na pinapakinggan namin at parang nasa loob kami ng mahika. Ang mga paru-paro na nararamdaman ko sa aking tiyan at ang puso ko na parang hinahabol sa bilis ng pagtibok nito.
"Oo," sagot ko. She seemed sad and I wanted to comfort her. She really can play and sing.
"Thank you." Nakangiti niyang sabi.
"Hindi thank you sa lunch," sabi ko.
"No...you took care of me, thank you so much."
"Ah maliit na bagay," sabi ko.
"Kapag magkasakit ka ako naman mag-aalaga sayo."
Natigilan ako sandali nang sabihin niya iyon.
-
fb: @Lisnaej
I was listening to Myday Parade's I swear this time I mean It while writing this chapter.
Kelly burger - imaginary fast food
Fairy park- imaginary park
