NEVA

18. BÖLÜM

Cem Adrian - Yemin 🎶

Ayza,

Benim gibi olan ama asla bana ait olmayan ay yüzlü kızım. Annem ben sana yanındayken bile uzaktım, onun için bu mektubu aldığında sakın üzülme tamam mı? Yine de çok üzüleceksin biliyorum. Boşuna mıydı diyeceksin duyuyorum sanki o küçük sesin kulaklarımda yankılanıyor. Boşunaydı annem. Bunu sana benden başka kimse söylemeyecek biliyorum ama her şey boşunaydı.

Senin benim olmadığını öğrendiğimde tüm acılarım tüm hayatım boşa gitti.

Elim kalbime giderken ağzımdan büyük bir hıçkırık kaçtı. Hayır, hayır anne hayır düşündüğüm şeyi söyleme bana hayır.

Sana ulaşmak istedim ama ulaşamadım. Ulaşsam da ne diyecektim bilmiyorum ama o mis kokunu içime çekmek için kavuşmak istedim annem. Karşına geçip o adam senin baban değildi diye bağırmayı çok istedim ama ben senin annen değilmişim demeyi nasıl yapardım bilmiyorum.

Değilmişim, hayatta bir tek senin annen olmayı sevdim ama onu da yapamamışım annem.

Her şeye nereden başlayacağımı bilmiyorum. Seni üzmeden bunu yapmam imkansız ama aklıma o kırgın gözlerin geldiğinde tüm hayatım daha da boşa gidiyor. Senin doğacağın gün baban yine hayatımın en kötü gecesini yaşattı bana. Kanamam başladı dayak yemekten. Öldüğüne emindim halbuki, hareket etmeyi de kesmiştin ama yaşıyor dediler. Doğumunu hiç hatırlamıyordum annem bayıldın dediler bana.

Kağıtta dağılan mürekkep bunları yazarken neler yaşadığını gösteriyordu.

Hiç düşünmedim annem sorgulamadım da. Sen yaşıyordun çünkü o masmavi gözlerin benim gözlerime açılmıştı. O adamın kızı olmadığını biliyordum çünkü zaten beni dövme sebebi bunu öğrenmesiydi. Sen benim en büyük aşkımdan bana kalan tek armağandın. Yaşama sebebimdin. Bilemezdim yaşama sebebim yerine başka bir canın hayatını karattığını bilemezdim. Seni yetimhaneden getirmiş ay yüzlüm. Kimsen yokmuş, sırf zamanı geldiğinde bunu öğreneyim diye vermiş kucağıma seni. Kanatmış ellerini, hiç suçun olmamasına rağmen tüm hayatını karartmış annem beni affet. Benim günahımı sana vermiş annem affet beni.

Nefesim kesilirken ellerimi boğazıma götürdüm.

Beni affet annem çünkü ben, beni bulursan sana nasıl bakacağımı bilmiyorum. Beni affet ay yüzlüm çünkü ben o can acılarını çnasıl ödeyeceğim bilmiyorum. Beni bulma annem çünkü sen benim değilsin ve bunu bildiğinde o mis kokunu bana verecek misin bilmiyorum.

Mektup elimden düşerken dizlerimin üstüne çöktüm. Küçüklüğümden bu yana daima kanayan dizlerimin acısı kalbime vurdu. Mektubu hala elinde tutan o küçük kız korkunç bir çığlık attı. Ellerimi başımın iki yanına koydum ve onun çığlığını bastırmak istercesine bağırdım. Önümde eğilen beden ellerimi tuttu ama ondan kurtulmaya çalıştım.

Yetimhaneden almış.

İçimdeki küçük kız çığlık çığlığa bağırırken ellerimi saçlarıma geçirdim. Çok bağırıyordu.

Annem değilmiş.

Küçük kız elini kalbime geçirdiğinde başımı kaldırıp nefes almaya çalıştım. Etrafımdaki eller bana uzanıyordu ama kimsenin sesini duyamıyordum. Tırnaklarımı yüzüme geçirdim ama ellerimi hapseden kişi kimse çok güçlüydü. "Bırak." bağırışım içimde yankılandı.

"Sakinleş kendine zarar veriyorsun." sesin kime ait olduğunu anlamamıştım. Yüzümden elime bulaşan kanı gördüğümde ağlamam şiddetlendi.

"Kan." dişlerimi sıkarken ayağa kalkmaya çalıştım ama omuzlarımdaki el izin vermedi. "Çok kan vardı." bağırışım sesimin kısılmasıyla yarıda kesildi. "Çok kan vardı ölmeliydi." diye fısıldadım. Gözlerim önümdeki kişiyi seçtiğinde yutkundum. Yeşil gözler bu sefer korkarak bakıyordu. "Ölmeliydi ama yaşıyor." dedim yakarır gibi. "Annemdi ama değil." ona annemi şikayet ederken dudaklarının titrediğini gördüm. İnsanın her zerresi titriyordu değil mi Arsal.