Kuru öksürükleri durmadı bir süre. Boğazının acısını ben hissetmiş gibi yüzümü buruşturdum. Hastalığı benden kaptığı için kendimi iki kat kötü hissediyordum. Üstelik final haftasıydı onun.
"Ateşin düştü mü bir bakalım," diyerek ateş ölçeri elime al...
Bu bölümü ben çok sevdim bakalım siz sevecek misiniz ?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ya da geri dönme, düşünme aşkımdan ölürken Bile bile kandık dünyaya bu kadar kötüyken
BÖLÜM ON
"Dünyanın en güzel kızı, hem kalpsiz hem kalp hırsızı.." Durduğum yerde duramıyor zıplıyordum. "Göremezsem o güzel yüzünü ölücem." Ben dans ettikçe dağılan saçlarım, yüzümdeki aptal gülümseme... Ben bu sarhoşluk işine bayılıyordum. Alıp götürüyordu can sıkıcı olan her şeyi geriye sadece o an kalıyordu. "Eteğinde kırmızı çiçekler, göğsünde açan kelebekler. Sen beni öptüğünde hayata dönücem." Kulağına çalınan ve eşlik ettiğin güzel bir şarkı, mekanın içini kıpır kıpır eden ışıkları, küçük yudumlarla kafanı daha çok bulandıran içkinin boğazını yakan tadı; ayak bileklerindeki ağrı bile önemsiz hale geliyor ya en çok bunu seviyordum.
Akan zamana, sevdiğim insanların hayatımdan çıkıp giderken bende bıraktığı boşluğa, bir zamanlar başka hissederken birden düştüğüm umutsuzluk çukuruna içiyordum iki ay önce. Şimdiyse tamamen keyif içindi. Üzerimdeki ince kumaş mini elbise üşütmüyordu tenimi. Çünkü bir saniye durduğum yoktu yerimde. Poyraz bir bira içmişti sadece. O kadarı alkol kontrolünde sorun edilmediği için içmişti onu da. Gökçe ise burada çalıştığı için yanımıza uğrayamıyordu. Bar tezgahının arkasında dinlenirken gördüğüm için yanına gidecek oldum ki koluma sarıldı Poyraz. "Nereye ?"
"Gökçe" dedim sadece.
"Geleyim mi ?" Daha sonra Sena'ya çevirdi başını. Sallanırken sürekli birine çarpan arkadaşım ona benden daha az güven vermiş olacak ki "Burada kalayım ama görüş açımdan çıkma" diye tembihledi. Sarhoşken birbirimize sahip çıkmak hep yaptığımız şeydi de Poyraz her zaman daha korumacıydı bize karşı.
Gökçe beni fark ettiği gibi "İyi misin ?" diye sordu. Kaşlarım çatıldı istemsizce. "Kötü mü duruyorum ya ?"
"Yok da yanakların kızarmış."
Elimin tersini yanağıma bastırdım sanki kızarıklığı hissedecekmiş gibi. "Kafam hala yerinde korkma," dedim içini rahatlatmak için. "Keşke olmasa ama..."
Aramızdaki bar tezgahına kollarını yaslayarak öne eğildi. "Sen günlerdir bir şey düşünüyorsun ama ne ?"
Gülmeye başladım kendimi tutmadan. "Kafam yerinde dedim kızım ağzımdan laf mı alacaksın sen benim?"
"Bana bak kendini hala o aptal için üzüyorsan eğer, çok uzun zaman oldu be güzelim. Yetmez mi?" Yeterdi, yetmişti de. Aklımı kurcalayan başka birisi vardı. Yüzüme bakmayan, muhabbetim olmayan ama benimle arkadaş olmak istemediğini söyleyen birisi. Başta anlamadıysam da son söylediğini anlamıştım. Emin olamıyordum. Ne ondan ne de kendimden. "Ne düşünüyorsun ?" dedi bu sefer. "Başka bir sorun yok değil mi?"
