"အကိုလေးဘာလို့အစောကြီးသွားတာလဲ ပြီးတော့ရွှေကူ့ကိုလဲမခေါ်ဘူး "
"ကိုယ်အလုပ်အလျင်လိုနေလို့လေ ကောင်မလေးကဖျားနေတာမလား အဲ့တာကြောင့်မခေါ်တာလေကွာ နော်စိတ်မဆိုးနဲ့နော် "
"ရွှေကူကစိတ်ဆိုးနေလို့လား"
"လာပါအုံး ထိုင်ပါအုံး.."
ရွှေကူ့ပခုံးမှနေ၍ တွဲခေါ်ကာ ခုံပေါ်ထိုင်ခိုင်းလာသည့်အကိုလေးက ရွှေကူ့ရှေ့မုတ်ဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ချလေသည်။
"ဒီဖိုင်တွေက ကိုယ့်ခုံပေါ်မှာရှုပ်နေလို့လေကောင်မလေးစိတ်ညစ်သွားမှာဆိုးလို့ကိုယ်ကသိမ်းလိုက်တာ"
ခေါင်းလေးငုံ့ထားသည့်ကောင်မလေးက ဘာမှမပြောသေးပေ။
"ညကကိုယ်အိမ်မှာမရှိဘူး ဒီမှာအလုပ်လုပ်ရင်းအိပ်လိုက်တာကောင်မလေးသိလား"
ထိုအခါမှ မျက်လုံးလေးပြူးကာ ကွန့်မြူးကိုကြည့်လာလေသည်။
"ဘာလို့လဲ အကိုလေးညကဒီမှာတဂယ်ကြီးအိပ်တာပေါ့"
"အလုပ်ကအရေးကြီးလို့လေ ကောင်မလေးကိုစိတ်မပူစေချင်လို့မပြောပြတာ "
"အဲ့တာဆိုအဲ့သိမ်းလိုက်တာက ညကဒီမှာအလုပ်လုပ်တယ်ဆိုတာသိမှာဆိုးလို့ပေါ့"
"အင်းပေါ့ တော်ကြာသိသွားရင် ကိုယ့်ကိုစိတ်ပူနေမှာဆိုးလို့လေ အခုတော့ကြည့်ကိုယ့်ကိုမဟုတ်တာဖုံးကွယ်ထားတယ်ထင်ပြီးစိတ်ဆိုးနေပြီမလား"
"ရွှေကူမသိလို့စိတ်လေးနဲနဲဆိုးမိသွားတာကို အခုမဆိုးတော့ဘူးနော် အကိုလေးပင်ပန်းနေပြီလား.. အိပ်ရောအိပ်ရဲ့လားဟင် မျက်နှာလေးလဲချောင်သွားတယ် ထမင်းရောစားရဲ့လားဟင်.."
မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်လာကိုင်ကာ စိုးရိမ်နေသည့်မျက်ဝန်းလေးနှင့်ပြောလာသည့်အခါ ကွန့်မြူးမှာပျော်သွားရပြန်သည်။
"အကိုလေးထမင်းရောစားရဲ့လားလို့"
"အာ ..မစားရသေးဘူး"
"ဟင်.. အခုထိမစားရသေးဘူးပေါ့ "
"ကိုယ်ဗိုက်မဆာသေးလို့"
Part 💭 48 (U)
Start from the beginning
