KARANLIK AYNA [+18] 🖤

KARANLIK AYNA| 18. BÖLÜM ~KAR YAĞIŞI~

KARANLIK AYNA
18.BÖLÜM| KAR YAĞIŞI

🖤

Soğumaya başlayan hava önceki gecelere oranla biraz daha sertti bugün. Bu sırada düşündüğüm bir sürü şey geçti zihnimden sırayla, sonra birkaç kötü anı, daha sonrasında ise zihnim bana bir baş ağrısı hediye ederek düşünmem gereken konuları tamamen değiştirdi ve aklımı kaybetmeme engel oldu.

Çıplak kollarım inanılmaz derecede üşüyordu ancak bu garip bir şekilde tatmin olma duygusu oluşturdu bende, sonunda bende dünyadan herkese eşit dağıttığı o şeyleri alıyordum.

Soğuk bir rüzgar sert bir esinti ile geldi ve saçlarımın savrulmasına neden oldu, parmak uçlarım derin bir sızı ile soğuğu istemediklerini belirttiler, ancak ben bu gece donmaya karar vermiştim...

Sessiz sedasız herkes uykuya dalarken ben her zamanki gibi beni kucaklamaktan hiç çekinmeyen koca karanlığa kaldırdım başımı.

Ancak bu gece bu karanlıkta bile bir gariplik vardı,

Gecenin önce laciverte bürünen sonra ise zifiri karanlığı bir palto gibi üstüne giyinen havası bugün biraz daha koyu görünüyordu. Tıpkı canı yanan bir masumun kalbine benziyordu bu gece...

Ay kendini bu korkulu rüyadan saklamış, yıldızlar ise onun peşinden giderek bize ihanet etmişlerdi. Yine de her şeyden önce onlara ihanet eden taraf hep bizdik.

Bir grup adım sesi kulaklarıma çalınırken zihnimin soğuk esintili havasından tamamen ayrıldım ve dikkatimi tamamen adım seslerine verdim. Bu evde asla yalnız kalamamak artık sinir bozucu bir hale geliyordu, geceleri bile yalnız değildim.

Nefesimi yenilgiyi tüm hücrelerime kabul ettirerek yavaşça verdim ve bu göğsümün üstünde kenetlediğim parmaklarımın kısa bir süreliğine ısınmasına yol açtı, oysa ben bu doğal soğuğun içinde donmak istiyordum tıpkı buz bedenimi cayır cayır yakıyormuşçasına.

Adım sesleri geldi, geldi, geldi,

Ve tam arkamda durdular.

Kendimi biraz kenara çekerek bu durumun bozulmasını sağlarken gelen kişinin Pars olduğunu hissettim.

Keskin dudaklarında evden gelen ışık sayesinde görebildiğim kısık ancak varlığını belli eden bir gülüş oluştuğunu gördüm.

Ellerini çırptığında evden gelen o cılız ışığın da yok olmasına neden oldu, artık her şey daha da karanlıktı.

Önüne dönerken gözleri bana dikkatle bakıyordu, hissediyordum "Bu saatte ayakta olmanın bir nedeni var mı?"

Başımı sızlayan parmaklarımla biraz ovaladım "Gitmeni istesem gitmezsin değil mi?"