KARANLIK AYNA [+18] 🖤

KARANLIK AYNA| 4. BÖLÜM ~İKİ DÜNYA ARASINDA ~

KARANLIK AYNA
4. BÖLÜM| İKİ DÜNYA ARASINDA

🖤

Dünya o gün her zamankinden daha karanlık ve sert davranıyordu insanlara, geceler karanlığın hükmünü sürmesi için ellerinden geleni yapıyor gibi görünüyorlar ve evrenin notaları onları biraz daha delirtmek için savaşıyordu.

Zaman geçmek istemiyor ve insanların içine yavaş yavaş yayılan öldürücü bir zehir gibi yayılıyordu ama yine de acımasızlığından hiçbir şey kaybetmiyordu. Karanlık geceyi süsleyen şey kıyametin kopmasını istiyormuş gibi büyük bir hızla güçlerini gösteren kar taneleriydi.

Sessizlik ürkütücü bir hal almaya başladığında bir sürü insan gözlerini kapatmaya karar verdiler, daha aydınlık bir güne uyanmak için...

O gece bir sürü kişi nerede hata yaptıklarını düşündü, bazıları yaptıklarından pişman oldu bazıları da yapmadıklarından ama hepsinin ortak noktası yapamadıkları şeylerin içlerinde bir burukluk olarak kalmasıydı.

Babası tarafından terk edilen bir kız ağladı o gece, korktuğu için yatağından çıkamayan bir çocuk tüm gece korkuyu hissetti, birileri çok sevdiği birini kaybetti birileri nefret ettikleri hayattan sonsuza kadar uzaklaşmaya karar verdiler, on sekiz yaşındaki bir kız intihar etmeyi tercih etti, otuz iki yaşındaki bir baba evladını görmek istedi ama yapamadı. Bütün bunlar olurken çok şanslı olan bir kesim sessizce gözlerini kapattılar ve zihinlerinde kurdukları iyi dünyayla beraber diğer insanların her şeyden çok arzuladıkları bir uykuya daldılar ve gördükleri kabuslar yüzünden bazıları uyandı.

Bütün bunlar dünyanın herhangi bir yerinde, herhangi bir şehrinde, herhangi bir caddede oluyorken beynim uğulduyor ve gözlerimi açmak istememe rağmen onlar bu emrime itaat etmiyorlardı, cılız bir cızırtı uzun zamandır beni rahatsız ediyordu ama bu sesin nereden geldiğini bilmiyordum, zihnim taşıması çok ağır bir mermi gibi hissettiriyor ve başımı keserek ondan kurtulma isteği uyandırıyordu ama vücudum bile beynimin emirlerini yerine getiremiyordu.

Beynimin vücuduma hükmedemediği bu bir takım acımasız zaman aralığında zihnim birden bire saçma sapan anılarla doldu, gerçek bile olmayan anıları hatırlarken bunun nasıl olduğunu sorgulayamayacak kadar etkisizdim o an. Sonra birden bire her şey bitti bütün dünyam sustu, aklım durdu ve bütün varlığım anlamsızlaştı. Gözlerim istemsizce kendi kendine açılırken onlara engel olamadım, gözlerimi açtığımda ilk gördüğüm şey ise kocaman karanlık ve acımasız bir dünyaydı...

Zihnim kendini yönetebilecek kadar durumu ele aldığında ilk yaptığı iş nerede olduğumu incelemek oldu, nereden geldiğini bilmediğim cılız bir ışık gözlerime vuruyor ancak gözlerimi acıttığı için kaynağına bakmamı engelliyordu.