KARANLIK AYNA [+18] 🖤

KARANLIK AYNA| 1. BÖLÜM ~ ACININ ÇIĞLIĞI~

KARANLIK AYNA
1.BÖLÜM| ACININ ÇIĞLIĞI

🖤

Karanlık ve küçük koridordan beni hiçte kibar olmayacak bir şekilde tutan iri yarı adamlara içimde alev alev yanan öfkem ile ne kadar nefret dolu bakabiliyorsam o kadar nefretle bakıyordum. 

Kollarımı öyle sıkıyorlardı ki artık morarmaya başlamışlardı, canım yanıyordu ve nefes almaya çalıştığım hava beni boğuyordu. Bu sefer beni kesin öldüreceklerdi bu kesindi ama nasıl öleceğim bir gizemdi orası ayrı mesele. Eh madem beni öldüreceklerdi bütün gururumu ve onurumu ayaklarımın altına alıp beni daha nazik bir şekilde öldürmeleri için onlara yalvarabilirdim, ne de olsa arkamda bırakacağım bedenimin de çok bir önemi olmayacaktı ruhum gittikten sonra belki canım yanmaz ve çığlık atmak zorunda kalmazdım, nasılsa çığlıkların sustuğu yerde ölüler konuşmaya başlar. 

Adamlar beni koridorun sonunda duvar gibi duran bir kapının önüne getirmişlerdi. Nedense içimden bir ses buradan canlı olarak çıkmamın imkansıza yakın olduğunu söylüyordu. Şansım varsa bu kapının ardındaki kişi her kimse kalp krizi geçirir ve ölürdü, bu belki sonumun gelmesini engellemez ama bana yine kaçmayı denemem için bir fırsat verirdi.

 Adamlar öyle durmasa bile kirli olduğu belli olan ellerini üstümden çekmeden kapıyı açtılar ve beni bir çöp gibi içeri attılar daha sonra adamlardan biri sakince içeride bir yere bakıp konuştu ama ağzım yüzüm dağıldığı için baktığı yeri yanlış görüyor da olabilirdim tabi.

"Özür dileriz Pars Bey sizin burada olduğunuzu bilmiyorduk."

Beni kolumdan tutup kaldırmaya çalışınca içerideki adam eliyle beni bırakmasını işaret etti. "Babamı bekliyordunuz sanırım? Götürmenize gerek yok burada kalsın."

Az önce bana bir köpek gibi davranan bu şerefsizler şimdi sakin sakin adamın karşısından çekilip gittiler, neyse demek ki 10 dakika daha geç gideceğim bu da bir şeydir.

 Yerden kalkmaya gerek bile duymadım zaten istesem de yapamazdım çünkü bacaklarım aniden feci şekilde halsizleşmiş ve bu bana ait olan berbat bedeni taşımayı ölümüne reddediyorlar gibiydi. Pekala zaten kaybedecek pek bir şeyim de kalamamıştı ama yine de ölümü beklemek çok garip geliyordu.

Başımı kaldırıp öylesine etrafa bakmak istedim ve anladım ki zenginlerin hepsi kimse görmeyecek bile olsa zengin görünmeyi seviyorlardı, muhtemelen altın klozete sıçma istekleri de buradan geliyordu. Başımı biraz daha kaldırıp görüş açımı odaklamaya çalışınca Pars denen o gencin beni izlediğini gördüm. Acımıyordu, ilgi duymuyordu, neler yaşadığımı merak etmiyordu, sadece kenara bırakılmış bir çöpmüşüm gibi izliyordu o kadar ve bu acınası duygu ciddi manada iğrençti.