KARANLIK AYNA [+18] 🖤

KARANLIK AYNA| 8. BÖLÜM ~KIZIL DOĞAN GÜNEŞ~

KARANLIK AYNA
8. BÖLÜM| KIZIL DOĞAN GÜNEŞ

🖤

Hafife alınamayacak kadar canımı yakan baş ağrım bir süredir bu şekilde bana işkence etmeye devam ediyordu. Vücudumdaki huzursuzluk bana kendimi kötü hissettiriyordu. Bu rahatsızlıkan kurtulmak için soğuk bir duş almaya karar verdim ve duştan sonra giyeceğim kıyafetleri hazırlayarak kendimi soğuk suya attım.

Su tenimden akıp giderken gözlerimi kapattım kendimi rahatlatmaya çalıştım, hatırladığım kadarıyla dün bir aptallık edip sarhoş olmayı tercih etmiştim hem de bu evde!

Ayrıca Pars'ın beni gördüğünü ve bazı konuşmalarımızı hayal meyal hatırlıyor gibiydim ama cümleleri aklımda toplayıp beynimde bir araya getirmek benim için çok zordu. Kafama daha fazla şey takmamak için duştan çıkıp kendimi havluya sardıktan sonra odaya girdim, burada bile o kızın hatıralarının olduğunu bilerek yaşamak cidden en büyük psikolojik işkencelerden birisiydi.

Gözlerim yatağın üstündeki kıyafetlere kaydığında acaba bu kıyafetler de mi o kızındı diye düşünmeden edemedim, belki de Pars onun kıyafetlerini başka bir yerde hatıra kalması için saklıyordur ne de olsa o kıza olan bağlılığını bütün bu evin her köşesinde görmemek imkansızdı üstelik babası benden böyle bir adamı kendime bağlamamı bekliyordu.

Babasının teklifinin ne kadar aşağılıkça olduğunu bile umursamadan bir şekilde yapmalıyım bunu, orada korkudan uyuyamayan çocuklar için en azından. Kıyafetleri üstüme geçirirken kapı çaldı

"Girin!"

Bana her zaman yemekleri getiren kadın gelmişti ancak bu sefer elinde yemek tepsisi yoktu. "Leyal Hanım, Pars Bey sizi kahvaltıya bekliyor."

Kadını onaylayarak odamdan gönderdim, bu adam canı sıkıldıkça beni böyle yanına çağıracaktı herhalde. Merdivenlerden inerken bedenim sanki kendime ait değilmiş gibi hissediyordum, bu durum pek sık olmazdı bana.

Beni en son bu şekilde yemek masasına çağırdığında kafayı yememe neden olmuştu dolayısıyla bu sefer ne yapacaktı hiç bilmiyorum. Hayatımı da elimden almışlardı, sadece yaşıyordum o kadar. Şu an elimden alabileceği bir tek aklım vardı, o ve ailesinin ne kadar bencil olduklarını tahmin edebildiğim için eğer işlerine gelirse bunu yapmaktan çekinmeyeceklerini de biliyordum.

Masaya yaklaştığımda önce hangi sandalyeye oturacağıma karar verememiştim, buraya son gelmemde oturduğum sandalyenin bile o kıza ait olduğunu söylemişti bana. Bu yüzden kendime biraz saygı gösterip oturmak için başka bir yer seçtim. Pars Akın kısık gözleriyle beni oldukça dikkatli inceliyordu,

"Balık hafızalı olmaman güzel, yine de unutma ki buradaki her yerde onun izi var." ne yaptığımı anlamasına şaşırmamıştım, sanırım çok belli etmiştim zaten. Nasıl davranmam gerektiğine karar veremediğim için onunla çok fazla muhatap olmamaya çalıştım ama bana ısrarla bakmayı sürdürdü.