CAPTURED MEMORIES (Buencamino Cousins Series 2)

chapter 26

"Kawawa naman, namatayan raw yan si Miss Guevara nang anak e iyan nabaliw." bulong.

"Oo nga, kaya nga siguro nabaliw" bulong nanaman.

Napatakip ako sa aking sariling tainga nang paulit ulit lang iyong mga bulong na iyon habang nag lalakad ako sa mall na may kasamang bodyguards.

Kung makapagsalita sila akala nila naranasan na nila yung naranasan ko.

May kikitain ako...

Isang taong sumira nang buhay ko...

Kasama sa mga sumira sa buhay ko..

Pinipilit kong intindihin ang punto niya pero hindi ko kaya o sadiyang sarado pa ang tainga ko para pakinggan siya at intindihin.

I am not gonna lie, sometimes I wish I could just disappear and never come back. I wish I could just run away from everyone. I wish I could just forget anything that happened.

Everything makes me sad, and sometimes, I just want to disappear just so I could never feel anything. I realized that I am not okay all along, I am just moving with the flow of my life. I am just trying to ignore the sadness that I feel inside. But at the end of the day, I still feel like dying with the sadness in my chest.

Sadness keeps me up all day and night in the mental hospital. It haunts me everywhere. It visits me when I'm alone and it follows me whenever I'm trying to be happy.

"Left way, Miss Guevara" sabi nang isang guard kaya sinunod ko siya.

Tumigil lang ako sa pag lalakad nang matanaw ko na si Dria.

"A-Ate.." lumapit ito saakin pero umatras lang ulit ako.

"Pumasok tayo sa loob, ayokong pag piyestahan tayo rito nang mga tao." Malamig kong saad.

Pumasok kami sa isang pribadong kwarto kung saan dim light lang ang nag sisilbing liwanag.

"Explain." Matigas kong saad habang nakatalikod ako sakaniya.

"A-Ate, s-sorry nasilaw ako nang inggit..." nauutal na saad nito.

Hindi ko makita ang mukha nito dahil nakatalikod ako pero alam kong malapit na itong umiyak.

"H-Hindi ko namalayan Ate, na sa kabila nang lahat in-inggit pala ako, Ate..." hindi ko kayang marinig ang pangalan nang taong bumuhay at sumira saakin. Iisang taong nagluwal at pilit rin akong pinapatay rito sa mundo.

"Why did you do that?.." mahinahon kong saad. Halatang nawalan nang boses ang dalaga.

"Tinuring kitang kapatid, Dria..." hindi ko na hinayaang makasabay siya sa pagsasalita ko "...P-Pero bakit kailangan mong gawin 'yon?"

"A-Ate, I-Im sorry?—" I cut her off

"Iyan lang ba ang kaya mong sabihin?! Sorry?! Para saan kung tapos na!" Sigaw ko na nag echoe sa buong kwarto.

"Minahal na kita na parang isang kapatid hindi lang isang manager, para nang isang kapatid!" Napailing iling ang ulo ko at hinarap na siya. Walang bahid nang luha ang makikita sa mga mata ko.

Para na akong bagong tao na hindi na iiyak sa harapan nang maraming tao. I'm not the vulnerable one na kaya nalang nilang manipulahin ulit.

"Nag kulang ba ako sa pagiging ate sayo? Lahat naman ibinigay ko!" I said

"You make me suffer! Mahal ko si Azel!! Hindi ako mabubuhay kung wala siya! Tapos y-yung anak ko... y-yung anak ko, Dria..." I added.

"Fùck you para pangunahan ako! Fùck you dahil pinakain mo siya nang mga salitang bibilog sa ulo niya!" I added and pointed at her. With my eyes widened looking at her.