Killer Race [bl]

~9~

Na wstępie chciałam zaznaczyć, że przez przydanek usunęłam 9 rozdział. A wiecie jak to jest, bynajmniej u mnie, co napisze za pierwszym razem wydaje się być najlepszą opcją, choć dużo pewnie temu brakuje. Chciałam odtworzyć ten rozdział, jednak nie do końca jestem z niego zadowolona. 

Wszedłem na terytorium wroga. Cały przemoczony. No dobra, nie przemoczony tylko mokry. Tak jakbym był zrobiony z wody. 

- Paniczu co się stało? Ściąg te mokre ubrania, a ja przyniosę ci nowe. Szybciutko, bo się rozchorujesz. Trzymaj, wytrzyj się tym. - wręczyła mi ręcznik i poszła do mojego pokoju.

Zacząłem się rozbierać. Ściągnąłem  bluzę, a potem koszulkę. Następnie rozpiąłem zamek w spodniach i zsunąłem je do kolan, po czym usłyszałem czyjeś kroki. Nagle przez przedpokój przeszedł Aiden. W ręku miał jakieś papiery, w które się wpatrywał.

- Skończyłeś, paniczu? 

- Ah, tak. - odpowiedziałem po dłuższej chwili. Aiden, wchodząc do salonu, nie zatrzymał się ani na sekundę.

Schyliłem się i ściągnąłem spodnie. Gdy podniosłem głowę, przede mną stał Aiden. Po jego minie było widać, że był lekko zszokowany, nie mniej jednak niż ja. Zarzuciłem ręcznik na barki, a stojący, przede mną mężczyzna, zaplótł ręce na klatce piersiowej. Jego mina się zmieniła. Czekał aż to ja zacznę rozmowę.

- Wpadłem do fontanny. 

- Domyśliłem się.

Moje usta zaczęły robić się sine. Gdzie ta babeczka z moimi ciuchami?

- Wiesz dlaczego nazywam cię paniczem? - odpowiedziała mu cisza. - Bo jesteś tak bezużyteczny jak oni. 

Nie byłem zły - o dziwo. Czułem się przybity. Jednak nie mówił czegoś, czego nie byłem świadomy. Słowa wypowiedziane z jego ust, były dla mnie bardziej bolesne niż, gdyby skierował je do mnie mój ojciec.

- N-nie musisz mówić mi c-czegoś co już wiem. - szczeka zaczęła mi drżeć z zimna. Owinąłem się w ręcznik i wielkim łukiem ominąłem Aidena.

Zanim zdążyłem postawić nogę na jeden ze schodków, mężczyzna podniósł mnie i zaczął wchodzić po schodach. 

- O chuj ci chodzi!?

- Słownictwo. 

- Aiden to nie jest zabawne. Dla twojej informacji - mam nogi.

- Wiem, że je masz. Widziałem. Przed chwilą. - spojrzał mi prosto w oczy, a ja kurwa spuściłem wzrok. Co jest ze mną nie tak?

- Pierdol się człowieku! Myślisz, że jesteś lepszy ode mnie?

- Ja jestem lepszy od ciebie. 

Co za uosobienie narcyzmu i talentu do wkurwiania innych. 

Dotarliśmy do pokoju. Aiden postawił mnie na ziemi i kazał się ubierać.

- Czy to nie dziwne?

- To, że stoisz prawie nagi, czy to, że wpadłeś do fontanny?

- To, że najpierw masz mnie w dupie, a potem się o mnie troszczysz. Aż tak boisz się mojego ojca? Zabije cię, gdy coś mi się stanie?

- Nie chodzi tu o twojego.... Ahhh. Co ja się będę tobie tłumaczył.

Wyszedł podirytowany, trzaskając za sobą drzwi.

- Idiota.

- Przepra...

- Jezusie! - obróciłem się gwałtownie.

- Przepraszam, paniczu. Nie mogłam się zdecydować jakie ubrania powinnam ci przynieść. A potem wszedł szef i... Ja...

- Dobrze, już dobrze. Możesz iść.

                                                                                                      ***

Moim nowym hobby stało się codzienne uprzykrzanie życia właścicielowi domu. Każdej nocy, albo przez ,,przypadek" spadałem z łóżka, robiąc przy tym ogromny chuk, który stawiał Aidena na równe nogi, lub krzyczałem ,,pomocy" przez sen. No wiecie ludziom śnią się przeróżne koszmary. Po trzech dniach ewidentnie miał już dość.