Vaveyla-L

Karınca

Sevmeyene yük olur karınca,
Sevince filler karınca.
İnsan dağları bile taşır omuzunda,
Gerçekten sevip, aşık olunca.

Yollardayım.
Ama bu sefer yarime doğru değil yaşadığım yere gidiyorum.

Tören bittikten, dualar edildikten, hazırlanan yiyecekler yenildikten, pasta kesildikten ve hoş bir sohbet bittikten sonra dönüyorum şimdi eve.

Evden çıktığımda bu gün törenin yapılacağını bilmiyordum bile. Ama Rabbimin yüce ikramı sayesinde yine mest oldum.

Söyle bir başımı kaldırıp gök yüzüne baktım. Güneş daha tepede henüz. Hala batmamıș. Benim içinde bir gün güneş doğar demi? Gözlerimi yere indirip yürümeye devam ettim. Hayır, hayır yine dolamaz. Sabretmesi gerekiyor, bitecek bu hasret.

Artık bana düşen güzel bir sabırdır.
Yusuf/83

Bir an yolun ortasında sendelendim. Düşecek miyim? Bir yere tutunmam gerek. Tutunacak bir şeyin olması lazım. Derin nefesler alırken yola doğru baktım. Zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun.

İlerlemem gerekiyor ama...
Ne ile yürüyeceğim bu yolu?

Göz yaşlarım çarşafımı üzerine düştüğü zaman gecenin içindeki yıldızlar gibi oluyor.

Yeter!
Birden kendime gelip hızlı adımlar ile yürümeye başladım. Ama durmamam gerekiyor. Bir an bile dursam düşerim biliyorum. Artık ruhuma söz geçiremiyorum. Ait olduğu yere gitmek istiyor ve ben, galiba biraz yoruldum.

Elimi kalbime koydum. Ya Rabbim, yol senin yolun. Yürümesine izin verdiğin can, senin kulun. Beni bana bırakma Allahım.

İçim hala daralmaya devam ederken bu kez aklıma Mekkenin en delikanlısının sözleri geldi; Rıza-i İlahi yolunda az bir cefa çektik diye, Rahmana naz mı edeceğiz?

İşte bu kadar. Derin bir nefes aldım yine. Başımı kaldırır kaldırmaz evin kapısını görmem bir oldu. Ben bu yolları nasıl geçiyordum. Hiç araba falan da çarpmıyordu?

Zile basıp beklemeye başladım. Yarım dakika dolmadan kardeşim kapıyı açtı.

-Selamün aleyküm.

-Aleyküm selam abla. Hoş geldin.

-Hoş buldum balım. Annem nerde?

Soruyu sordum ama cevap vermesini beklemeden salona doğru ilerledim. Annem yine mutfakta yemek yapıyordu. Pekala bu gün benim ilk isyan bayrağını çektiğim gün olacaktı. Çünkü boykot yapacak ve yemek yemeyecektim.

-Hoş geldin kızım.

Ben bunları düşünürken annem çoktan beni fark etmişti bile.

-Hoş buldum anne.

-Birazdan yemek hazır olur sen git üstünü değiştir gel.

-Tamam anne, geliyorum birazdan.

Salondan çıkıp odama doğru ilerledim. Kapıyı kapatıp kendimi yatağa bıraktığım an üzerimden bir ton yük kalktı sanki. Küçük, küçücük bir karınca gibi hissettim kendimi.