Marianne Constancia
Mahigit isang buwan din ang lumipas bago ako pumasok ulit sa school. Parang kelan lang 'yong nakikipagsabayan ako sa mga kaklase ko para malagay lang ang name ko sa Dean's list. I missed everything.
Over those days I stopped thinking about everything, I personally thought that it was going to be hard to improve on something. But honestly if I try hard enough, it’s actually quite easy. My goal was to have both my grades and strive harder by my time on third year college.
"Oh my gosh, is that you? Marianne, nandito ka na nga talaga!"
"Marianne! Thanks God and you're okay!"
Nasa malayuan pa lang ako ay kaagad ko nang narinig ang boses ni Ysabel na sobra kong namiss. Ang napakaingay niyang boses na tipong nakakainis pakinggan.
Kitang-kita ko rin ang mga kaklase kong naghihintay sa akin. Ang mga mukha nilang sobrang nag-aalala sa kalagayan ko.
I really missed them.
"Kumusta?" bulong kong tanong.
They were all speechless. I know that they want to ask me lots of questions but what happened just right now was all silence— all so outwords in front of me.
I saw Noreen walking towards me, very close. Even greeted me with one of her sweetest smile.
"Bakit kami ang kinukumusta mo? We should be the one asking you that, Marianne?" Naguguluhan pa niyang tanong.
"Maybe, I'm all good now..." hindi siguradong pagngiti ko.
Lumapit naman si Kaye at Ysabel sa akin. Both of them are wearing their worried faces. Kulang na lang ay mababasa ko na ang gusto nilang sabihin sa akin kaya mas lalo tuloy akong kinabahan.
"Okay ka na ba talaga? Sabihin mo ang totoo, Marianne." Noreen pouts with her teary eyes.
"I promise you guys, okay na okay na talaga ako. Kitang-kita niyo itong ngiti ko, oh? It's all fixed, saka bakit niyo naman nasabing hindi pa ako? Look at me, I'm really back!" I smiled at their remark.
"Kasi naman... akala nga namin hindi ka na papasok. Ang akala talaga namin, hindi ka na babalik. Nasabi kasi ni Yohan na gusto mong mapag-isa at..." ani Ysabel ngunit pinatagil ko lamang siya sa pagsasalita.
Napakagat naman ako sa ibabang labi ko. Sabi ko na nga bang may lahing chismoso itong si Yohan. Chinismis ba naman ako sa mga kaklase ko. Pero siyempre dulot lang siguro 'yon ng pag-aalala kaya ikinuwento niya na rin sa mga kaklase ko.
"Si Yohan? Ano pala ang ikinuwento niya?" kyuryosong tanong ko.
"Yes, nagkwento siya sa amin tungkol sa kalagayan mo. He even told us that he already talked to Mrs. Casteñares and made up everything clear about your grades." Paliwanag sa akin ni Noreen. "Saka pinapabigay pala ito ni Mrs. Casteñares sa'yo, Marianne." Dagdag pa niyang sambit.
Unti-unting kumunot ang noo nang makita ko ang isang letter na kinuha ni Noreen mula sa bag niya. My eyes widened and thought negatively something at the back of my mind.
"A-Ano 'to?" Bakit may pa letter pang nalalaman si Mrs. Casteñares?" kabadong boses ko.
"Everything is in that letter, Marianne. Everything that you need to know. Ginawan ng paraan lahat ni Yohan ang tungkol sa grades mo. He never dropped and I just never thought, he would do something so serious about you— something that's absurd but makes sense all along."
"Isang malaking ‘sanaol’ kumbaga, Marianne." Singit ni Pres.
"Huh? Hindi ko kayo maintindihan. Please, ipaliwanag niyo."
