I Became The Master Of The Devil | Şeytanın Efendisi Oldum

32

"Ne?

neden.......

"Hala farkına varamadım."

Kim kimi seviyor?

Arthur sanki bana bir tutam saç verecekmiş gibi aradaki mesafeyi kapattı.

"Bugün Büyük Düşes'in seçim günü olduğunu bilmelisin."

Bakışları onunla yaptığım konuşmaya odaklanmıştı.

Arthur'un asalağı olduğuma dair söylentilerin aksine, dostane görünüşü herkesi şaşırtmıştı.

"Babam ve benim için böyle bir yerde bazı şeyler göze çarpıyor...."

Arthur kulağıma usulca fısıldadı.

"Sanki grandüşes olmak istediğini söylüyormuşsun gibi hissediyorum."

Yanlış anlamanın da bir hastalık olduğuna dair meşhur söz Mokwool Üniversitesi'ne de sirayet etmişti.

Oysa ben kötüler arasında sözde sofistike bir kötüydüm.

"Ben de bunu düşünüyordum."

Arthur'a baktım.

İyi çizilmiş gözlerine, burnuna ve dudaklarına.

"Gergin miyim?

Bakışlarım karşılaştığında Arthur'un çenesinin gerildiğini hissettim.
"Ne yazık ki bu artık benim zevkim değil."

Ne?"

"Dikkat çekmek istiyorsan saçlarını biraz uzat ve daha fazla üst vücut çalışması yap."

Kafası karışmış bir halde tepkisiz bir şekilde kirpiklerini kırpıştırdı.

Veliaht prens olarak övülen kişi yüzüne vurulmuştu ve benim tarafımdan saldırıya uğradığında oldukça şaşırmış görünüyordu.

"Burun köprüsü biraz daha yüksek ve gözler daha uzun ve keskin olsaydı iyi olurdu."

... ona."

Aslında Arthur da hayatımda birçok kez gördüğüm en yakışıklı erkeklerden biri.

'Gerçek prens bu insandan yüz kat daha yakışıklı. Ancak tek sorun, gerçek prensi görmemiş olan bebeğim.

ışık çok iyi.

"Düşündüm de....

Daha önce neden Ludian'ı nadiren hatırladığını bilmiyordu.

"Ciani Felicite, evet dediğimde itaat etsen iyi olur."

İnsanların dikkati odaklanmıştı.

Arthur'un elinden geldiğince duygularımı bastırmaya çalıştığını hissettim.

"Jedo'da benden başka seninle başa çıkabilecek bir adam olduğunu düşünüyor musun?"

'Hayır, prens benim yeraltı şatomda. Kelimeler neredeyse ağzımdan çıkıyordu.