Intoxicated

Act 10: is this how it all ends?

Εκείνη τη νύχτα οι δρόμοι μας χωρίστηκαν με άσχημο τρόπο... για άλλη μια φορά... όπως τότε... όπως εκείνη την καλοκαιρινή μέρα... δεν ήταν ποτέ γραφτό να είμαστε μαζί... το ήξερα και εγώ αλλά και εκείνος και παρ όλα αυτά... παρ όλα αυτά συνέχισε να προσπαθεί... να παλεύει για μια ήδη κατεστραμμένη σχέση...

Flashback

Θυμάμαι πεντακάθαρα τι έγινε χθες βράδυ... το άγγιγμα του έχει αφήσει ένα περίεργο αίσθημα σε όλο μου το σώμα... το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν κλείσω τα μάτια μου εξουθενωμένη είναι το άγγιγμα του στο κορμί μου... αυτό και οι σκέψεις μου... με σταθερές κινήσεις καθομαι στο κρεββάτι και αφαιρώ τα σκεπάσματα από πάνω μου... το σώμα μου ήταν γεμάτο σημάδια... ακόμα πιο πολλά από εκείνο το βράδυ... ένιωθα όλο μου το σώμα πιασμένο... κοιτούσα γύρω μου αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά... πρέπει να τον βρω... να του μιλήσω... δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση...όσο και να θέλω να ακούσω την καρδιά μου πρέπει να την αγνοήσω... ο Kristian δεν ήταν ποτέ δικός μου... εγώ φταίω... εγώ τον χάρισα και εκείνον απλόχερα στη Miriam... δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μπορώ να κάνω... δεν έχω την δύναμη... δεν έχω το κουράγιο να εναντιωθώ στη μοίρα... στους γύρω μου... για κάτι που ποτέ δεν προοριζόταν για μένα... τώρα που το σκέφτομαι έβγαζε περισσότερο νόημα να έδινε ο πατέρας μου την Miriam στην οικογένεια του... για εκείνη προορίζονται όλα... καθώς φορούσα τα ρούχα μου άκουσα τον ήχο της πόρτας πίσω μου να ανοίγει... το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του... για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν... είχε μείνει εκεί απλώς να με κοιτάζει

Κ:Πως αισθάνεσαι;.... Η φωνή του βαριά... στο άκουσμα της ένιωθα το κορμί μου να ανατριχιάζει.... Δεν μπορούσα να το πολεμήσω... δεν μπορούσα να το σταματήσω... είχα πλέον πάρει απόφαση πως ήταν ανώφελο να σταματήσω όλα όσα ένιωθα για εκείνον... το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να θάψω τα αισθήματα μου αφήνοντας τον να φύγει...

V:Καλύτερα·... λέω καθώς ξεκίνησα να περπατάω προς το μέρος του... ήξερα πως με το που πέρναγα το κατώφλι αυτής της πόρτας όλα θα τελείωναν... όλη αυτή η επίπονη σχέση των τόσων χρόνων θα έληγε... έτσι επίπονα όπως ξεκίνησε.... καθώς προχωρούσα κοιτούσα το πάτωμα... δεν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια... ήξερα πως αν το έκανα θα λυγιζα...

Κ:Ώστε αυτό θες πραγματικά;.... Η φωνή του με σταμάτησε... λίγο πριν το πόδι μου περάσει αυτήν την νοητή γραμμή μεταξύ του δωματίου και του διαδρόμου... για λίγο το σώμα μου είχε παγώσει... ελα λοιπόν ... τι περιμένεις;... απάντησε του... αυτό είναι που πρέπει να γίνει...