Intoxicated

Act 7: The things you didn't know

KRISTIAN'S POV

Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου... για άλλη μια φορά... για άλλη μια φορά είναι εδώ μπροστά μου και κλαίει... «Viviana τι στο καλό-;...» το σώμα μου κινήθηκε πριν καν προλάβω να σκεφτώ... την κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου για ακόμα μια φορά... το σώμα της τρέμει... νιώθω τα νεύρα του σώματος μου να τσιτώνονται... ποιος μπάσταρδος... ποιος την έκανε να κλάψει ξανά;... λες... λες να φταίω πάλι εγώ για αυτό;... είπα στον εαυτό που πως δεν θα την ξανά πλησιάσω... είπα πως θα συγκρατηθώ... πως θα μείνω μακριά της για το καλό της... αλλά... εκείνο το βράδυ... αλλά και τώρα αθέτησα την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου... ότι έχει να κάνει με εκείνη... κάθε φορά που το μυαλό μου τη σκέφτεται νομίζω πως τρελαίνομαι... όλον αυτόν τον καιρο που ήμουν μακριά της νόμιζα πως τα αισθήματα μου θα σταματούσαν... ήξερα πως έπρεπε να τα καταπνίξω... για το καλό της... έπειτα από εκείνη την καλοκαιρινή μέρα... πριν 14 χρόνια... όλος μου ο κόσμος γκρεμίστηκε... τα λόγια της... νιώθω τα τρεμάμενα χέρια της να με απομακρύνουν από κοντά της... το περίμενα... για άλλη μια φορά με διώχνει μακρυά της...

V:Λυπάμαι... η φωνή της ίσα που ακούστηκε... τι είπε μόλις τώρα;....για λίγο στέκεται παγωμένη «λυπάμαι για όλα όσα σου είπα·για όλα όσα έγιναν—»...

Κ:Για ποιο πράγματα απολογείσαι ; Τι στο καλό έγινε; Σου είπε τίποτα ο Arien?...δεν μπορώ να το πιστέψω... όταν τον είδα να την ακολουθεί παρέα με την αδελφή της εδώ έξω έπρεπε να τον σταματήσω... ποιος ξέρει τι μαλακια της είπε.... «Ο παλιό μπάσταρδος...»... σφίγγω τα δόντια μου έντονα... πρέπει να συγκρατήσω τα νεύρα μου... αν είμαι ανυπόμονος είμαι σίγουρος πως θα τρέξει ξανά μακρυά μου... πως θα την χάσω από το κράτημα μου για άλλη μια φορά και ξέρω πως αν το αφήσω να ξανά γίνει αυτή τη φορά δεν θα το αντέξω...

V:Kristian άφησε με να τελειώσω!... είχα δίκιο

V:Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι πριν 14 χρόνια;.... εγώ παραδόξως δεν το ξέχασα ποτέ...»... «δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω ούτε όσα σου είπα ούτε τα λόγια σου τότε...» ... «όταν ήμασταν παιδιά... όταν σε πρωτογνώρισα...δεν...».... Ούτε εγώ μπόρεσα να το ξεχάσω... νόμιζα πως ήμουν ο μόνος τόσα χρόνια που ακόμα θυμόταν...

V: Μετάνιωσα πραγματικά για όλα όσα σου είπα· δεν ζητάω να με συγχωρέσεις απλά... πιστεύω ότι οφείλω να σου ζητήσω συγγνώμη...».... Αυτό ήταν;... αυτό έχει να πει μόνο;... μόνο για ότι έγινε πριν 14 χρόνια;... για κάτι που πλέον έχει μείνει στο μακρύνουν παρελθόν;.... ξέχασε πραγματικά την νύχτα που περάσαμε μαζί;... ξέχασε τι πήγε να γίνει πραγματικά πριν μπω στη μέση και την σταματήσω;.... Για κάποιο περίεργο λόγο νιώθω το σώμα μου να σφίγγεται... το αιμα στις φλέβες μου αρχίζει να βράζει...