Intoxicated

Act 2: how it all started

Από μικρή είχα μάθει να είμαι μόνη μου... οι γονείς μου πάντοτε ήταν απασχολημένοι με τις δουλειές τους όποτε αναγκάστηκα μεγάλωνα στα χέρια των ντανταδων μου... ίσως έτσι να είναι γραφτό να μεγαλώνουν τα παιδιά πλουσίων γονέων... παρ όλα αυτά ποτέ δεν ένιωσα μοναξιά... μάλλον επειδή δεν γνώρισα ποτέ πως είναι να λαμβάνεις προσοχή από τους γονείς σου... η αγάπη δεν ήταν ένα συναίσθημα που μου έλειπε... ή που ήξερα να το ξεχωρίζω ώστε να το από ζητήσω ώσπου μια μέρα γνώρισα εκείνον...

«Viviana από εδώ ο Kristian....»....

Εκείνη την ημέρα ήταν που ο κόσμος μογ άλλαξε για τα καλά... ήταν η πρώτη φορά που η μητέρα μου με κράτησε από το χέρι... η πρώτη φορά που ο πατέρα μου άγγιξε ελαφρά το κεφάλι μου ίσα να φανεί σα χάδι μπροστά στους άλλους... η πρώτη φορά που είδα τι θα πει πραγματική γονική αγάπη... το βλέμμα μου είχε καρφωθεί απάνω στο 5 χρόνων αγοράκι και συγκεκριμένα στο βλέμμα του... ένα βλέμμα γεμάτο χαρά... ένα τεράστιο και φωτεινό χαμόγελο τόσο έντονο ικανό να σε τυφλώσει... το ίδιο ίσχυε και για τους δυο ενήλικες στα δεξιά και αριστερά του... τεράστια φωτεινά χαμόγελα και βλέμματα γεμάτα στοργή και ... αγάπη.... Για λίγο είχα χαθεί στη στιγμή κοιτάζοντας την εικόνα μπροστά μογ σα θεατής παρακολουθώντας κάποιου είδους θεατρική παράσταση.... Όταν επιτέλους συνήλθα γυριστά το βλέμμα μου να κοιτάξω τους γονείς μου.... ααα τώρα κατάλαβα... για πρώτη φορά σε αυτά τα 5 χρόνια ζωής μου κατάλαβα όλο αυτό που ζούσα δεν ήταν φυσιολογικό... δεν ήταν φυσιολογικό οι γονείς σου να σε αγνοούν... δεν ήταν φυσιολογικό να βλέπεις τα πρόσωπα τους το πολύ δυο φορές το χρόνο... δεν ήταν φυσιολογικό να μεγαλώνεις στα χέρια ντανταδων.... Εκείνη η ημέρα με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα... δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω το βλέμμα των γονιών μου... το βλέμμα αυτό που με κοιτούσε ζυγίζοντας την αξία μου... σα κάποιου είδους προϊόν στο οποίο από δω και στο εξής θα φαινόταν η χρησιμότητα του... ισως κατά βάθος αυτή να ήταν η αρχή και το τέλος της σχέσης μας... πριν καν ξεκινήσει είχε ήδη τελειώσει... δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω το γιατί... γιατί να σου δώσει κάποιος τόσο απλόχερα αγάπη;.... Γιατί κάποιος να σε νοιάζεται τόσο πολύ;... δεν είχε να κάνει ποτέ με το γεγονός πως είσαστε οικογένεια.... δεν υπάρχει λόγος οι γονείς σου να σου δώσουν αγάπη.... δεν τους υποχρεώνει κανείς να το κάνουν όποτε στην τελική ήταν δίκη τους επιλογή να σε αγαπήσουν ... να σου δώσουν προσοχή... ή φροντίδα.... Ίσως αν τα πράγματα ήταν αλλιώς ίσως τότε.... οι γονείς μου να μου έδιναν αγάπη όπως οι δικοί σου... να με γέμιζαν με ψεύτικα συναισθήματα έστω και για τα μάτια του κοσμούν αλλά δεν επέλεξαν ούτε αυτό... ήταν μάταιο να ελπίζω... πάντα και παντού θα με αντιμέτωπιζαν σαν προϊόν επωφελής κέρδους.... εκτός από αυτή τη στιγμή... εκείνη η μερα ήταν η πρώτη και η τελευταία που μου έδειξαν ένα κάποιου είδους συναίσθημα φροντίδας...έστω και από συμφέρον... ..το ήξερα... ήξερα πως απο εκείνη την ημέρα και μετά η ζωή μου θα γινόταν ακόμα πιο μίζερη.... Για αυτό.... Δεν είχα άλλη επιλογή απο το να τον μισήσω... να τον θεωρήσω υπεύθυνο... επαιτείο για αυτή την αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου... αν δεν είχα δει αυτήν την εικόνα εκείνη την ημέρα... αν δεν είχα δει τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του θα συνέχιζα να πιστεύω σε αυτήν την ουτοπική πραγματικότητα... θα συνέχιζα να πιστεύω πως αυτό που ζούσα ήταν φυσιολογικό.... εκείνος τα κατέστρεψε όλα... μπήκε στην ζωή μου διαλύοντας όλα όσα ήξερα... όλα όσα είχα συνηθίσει και μάθει... και αυτό ήταν μόνο η αρχή.... η αρχή του τέλους μου...