Intoxicated

Act 2: how it all started

Τα χρόνια πέρασαν από εκείνη την πρώτη συνάντηση... μπορεί ο χρόνος να μη σταμάτησε ποτέ ένα όμως πράγμα έμεινε ίδιο... στάσιμο... η συμπεριφορά των γονιών μου... ποτέ δεν σταμάτησαν να με αγνοούν ή να δείχνουν το ποσό δεν νοιάζονται για μένα... ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω το γιατί όμως ποτέ δεν προσπάθησα και στα αλήθεια να τους καταλάβω... έβλεπα να συμπεριφέρονται διαφορετικά σε εκείνη... φαινόταν να δείχνουν ένα κάτι παραπάνω στην Miriam... ένα διαφορετικό συναίσθημα απ ότι σε μένα... προσοχή... ήμασταν και οι δυο παιδιά τους... αίμα τους αλλά εμένα δεν με έβλεπαν σαν κάτι παραπάνω από ένα χρήσιμο πιόνι το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν για προσωπικό τους όφελος και έπειτα από όλα αυτά τα χρόνια ήρθε επιτέλους η ώρα τους να με χρησιμοποιήσουν...

στο σημερινό «οικογενειακό» τραπέζι....

"Viviana"...... η φωνή του πατέρα μου έσπασε αυτήν την αρκετά άβολη ησυχία που επικρατούσε στον χώρο .... «Θα μπω κατευθείαν στο θέμα καθώς τα λόγια είναι περιττά..».... Λέει κάνοντας μια μικρή παύση πριν πιει μια γουλιά από το κόκκινο κρασί που βρισκόταν μέσα στο ποτήρι που κρατούσε στα χέρια του «Είναι καιρός επιτέλους να παντρευτείς».... είπε τόσο απλά χωρίς να μου ρίξει ούτε μια μάτια... ώστε αυτό ήταν λοιπόν...οι λέξεις που περίμενα τόσο καιρο και φοβόμουν να ακούσω... βγήκαν επιτέλους από το στόμα του... δεν εκπλήσσομαι... περίμενα να αντιδράσω χειρότερα... ίσως είχα αποφάσισει καιρό πριν πως ήταν μάταιο να πάω κόντρα στα λόγια του και να κάνω σκηνή... δεν είχε μείνει μέσα μου ίχνος θέλησης να επαναστατησω... να πω τι πραγματικά είχα μέσα στο μυαλό μογ... ίσως είχα όντως καταλήξει στο συμπέρασμα πως όλα ήταν ανούσια... μάταια.... το μόνο που μπορούσα να κάνω εκείνη τη στιγμή είναι να στέκομαι παγωμένη στη θέση μου σφίγγοντας το πιρούνι που κρατούσα στα χέρια μου ακούγοντας τον να τελειώνει την πρόταση του λέγοντας «Φαντάζομαι ξέρεις πως ο άντρας που πρόκειται να παντρευτείς δεν είναι άλλος από τον Kristian• δούλεψα αρκετά σκληρά για αυτή τη συμμαχία των οικογενειών μας».... Λέει καθώς σκουπίζει τα χέρια του με μια λευκή πετσέτα... και καθώς σηκώνεται όρθιος από το τραπέζι συμπληρώνει «Περιμένω λοιπόν να συμπεριφερθείς ανάλογα·»... και έπειτα χάνεται από το χώρο της τραπεζαρίας έχοντας την μητέρα μου να τον ακολουθεί λίγα μέτρα μακριά.... το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω το πιάτο μπροστά μου με ένα κενό βλέμμα.... Γιατί δεν εκπλήσσομαι;.... τίποτα δεν είναι ικανό να με ταρακουνήσει πια...

«Ποσό τυχερή πρέπει να αισθάνεσαι».... Η ειρωνική φωνή της μικρότερης αδελφής μου ηχεί στα αυτιά μου κάνοντας με να σηκώσω το βλέμμα μογ και να την κοιτάξω... καθόταν στην καρέκλα ακριβώς απέναντι μου κοιτάζοντας με με ένα βλέμμα αλαζονείας αλλά και ζήλιας ταυτόχρονα...

V:Τι θες να πεις με αυτό Miriam?.... η φωνή μου σταθερη... προσπάθησα να κρύψω τον θυμό μου αλλά ήταν μάταιο... οι πληροφορίες που με βομβάρδισαν ήταν υπερβολικές για να μπορέσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου...

Μ:Ελα τώρα Viviana όλοι ξέραμε πως κάποια μέρα θα κατέληγες με τον Kristian!... ο τόνος της έντονος... η φωνή της στάζει φαρμάκι... «Δεν μπορώ να καταλάβω τι βλέπουν οι γονείς μας σε εσένα· είναι προφανές πως είμαι καλύτερη από σένα σε όλα! Καλύτερους βαθμούς, καλύτερες σπουδές, γνώσεις που ποτέ δεν θα μπορούσες να ελπίζεις πως θα μπορούσες να αποκτήσεις! Ακόμα και οι θέσεις μας στην υψηλή κοινωνία! Είναι προφανές πως όλοι προτιμούν να κάνουν παρέα ή να μιλήσουν σε μένα από το να προσεγγίσουν κάποια σαν εσένα....».... δεν μου κάνει εντύπωση... ήξερα πως κατά βάθος με μισούσε... δεν περίμενα όμως πως σκεφτόταν έτσι... πως με θεωρούσε και εκείνη ένα τίποτα... το μαύρο πρόβατο της οικογένειας... κάποια που δεν αξίζει να βρίσκεται πουθενά...ήταν προφανές πως δεχόταν μεγαλύτερη προσοχή από τους γονείς μας αλλά ακόμα και αυτό δεν της ήταν αρκετό;... είχε όλα όσα δεν είχα εγώ... δεν είναι άδικο αυτό;... δεν θα έπρεπε κανονικά τα λόγια αυτά να βγαίνουν από το δικό μου στόμα;... είναι προφανές πως η κακιά της υπόθεσης είμαι εγώ...τότε γιατί;.... «Γιατί απλώς δεν εξεφανιζεσαι; Ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχες! Τότε οι γονείς μας θα αφιέρωναν περισσότερο χρόνο σε μένα και τελικά αυτή που θα είχε τον Kristian θα ήμουν ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ!».... αα ναι... σωστά... άλλη μια λεπτομέρεια που μου είχε ξεφύγει... όταν ήμασταν μικρές ή ακόμα και τώρα εκείνη συνεχίζει να κρατάει επαφές μαζί του... τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω.... τώρα όλα αρχίζουν να βγάζουν νόημα... επιτέλους κατάλαβα ποια είναι η πηγή του προβλήματος...

V:Αν τον θέλεις τόσο πολύ προσπάθησε να αλλάξεις τη γνώμη των γονέων μας να τον δώσουν σε σένα... λέω καθώς σηκώνομαι όρθια και ξεκινάω να περπατάω μακριά από την τραπεζαρία... η έξαλλη φωνή της ηχεί στα αυτιά μου καθώς προσπαθώ να απομακρυνθώ και σιγά σιγά αρχίζει να εξαφανίζεται... οι τοίχοι αυτοί δεν με χωράνε πλέον... σκέφτομαι καθώς ανοίγω την τεράστια κεντρική πόρτα και βγαίνω έξω από αυτό το απαίσιο μέρος... νιώθω να πνίγομαι... αλήθεια... αλήθεια δεν υπάρχει κανένα μέρος στον κόσμο για μένα;...