The cupcake princess

ღ H O O F D S T U K 1 1

☮ ^IK WIL MIJN VAKANTIE IN KAAS NAAM D: PS. VERGEET NIET DAT DIT VERHAAL TIENERFICTIE IS EN DUS HELEMAAL VERZONNEN IS XD JE MERKT WEL LATER WAAROM IK DIT ALVAST ZEG. Ps. Zeg even als er fouten staan, ik weet niet zeker of ik ze eruit heb gehaald.

✎ I see fire. ~Ed Sheeran

Brandon POV

"Weet u zeker dat alles in orde is?!" Ik bijt voor de derde keer op mijn onderlip. Ik ga hier helemaal dood van de zenuwen. "Brandon!" Ik draai me om en zie Heather en Justin deze kant op rennen. Ik laat de dokter waar hij is en loop naar ze toe. "WAAROM LIGT MIJN ZUSJE IN HET ZIEKENHUIS!" Ik wil mijn mond opendoen maar voel Heathers hand tegen mijn gezicht aanslaan. Ze is helemaal rood en kijkt me met gloeiende ogen aan.

Ik voel aan mijn wang. Ik ben vergeten hoe Heather slaat. "Bent u Heather?"

Ik schrik op van de stem van achteren. Ik draai me om. "Ja, ik ben de zus van Lola," zegt Heather een beetje geërgerd. Heather loopt langs me heen en gaat tegenover de dokter staan. "Waar is mijn zusje?" Haar stem klinkt nu heel treurig. "Kamer 12," zegt de dokter. Heather sleept me mee naar kamer 12 en loopt naar binnen.

Justin blijft in de deuropening staan. "Lola!" Heather rent naar Lola toe en slaat haar armen om haar heen. Ze zit rechtop op het bed. Ze heeft ziekenhuis kleren aan en ziet heel bleek.

"Waaat?" Lola kan bijna niet praten door de stevige greep van Heather. Ik loop langzaam naar haar bed toe en blijf staan bij het voeteneinde. "Brandon!" Lola kijkt op van Heather.

Lola POV

Het ene moment ben in de bioscoop en het andere moment in het ziekenhuis. Ik hoor voetstappen op de gang en ga rechtop zitten. "Lola!" Heather verschijnt in de deuropening en rent als een koala die suikerhigh is naar me toe. Ze knijpt me helemaal fijn. "Waaat?" piep ik. Ik kan bijna niet ademen. Dan pas zie ik Brandon bij mijn bed staan.

Ik wend mijn blik van Heather af. "Brandon!" Ik ben zo blij dat hij oké is.

Waarom zou hij niet oké zijn in cupcakes naam?

Wacht, waarom is zijn wang rood.

Heather.

Ik ben nog steeds opgelucht dat hij hier is. "Wat is er gebeurd? Waarom lig ik in het ziekenhuis?" vraag ik verward. Heather laat me los en gaat op mijn bed zitten. "Dat vraag ik me ook af." Ze draait haar blik naar Brandon. Die kijkt alleen maar naar mij.

"Heeft Brandon iets gedaan?" vraag ik aan haar. Ze trekt een wenkbrauw. "Hu? Lig je niet in het ziekenhuis vanwege hem?" Nu verschijnt er een vraagteken boven onze hoofden.

"Dit is dus allemaal een misverstand..." Heather geeft haarzelf een facepalm en laat zich vallen op mijn voeten. (Die zitten natuurlijk onder een deken hé :p)

"Misverstand?" Ik kijk naar Brandon. "Wat moet Brandon dan gedaan hebb-"

"Niks Lola, helemaal niks." Heather laat me mijn zin niet afmaken. Ik heb weer zin om te slapen. "Mevrouw Lola Hansen?" We kijken alle drie naar de deuropening. "Ja?" Ik wou bijna niet antwoorden.

"We weten wat er is gebeurd." Een verpleegster rond de 20 jaar stapt de kamer in. Heather staat van mijn bed op en gaat naast Brandon staan. Ik kijk de verpleegster hoopvol aan. Ze schraapt haar keel.

"U bent gedrogeerd."

Er valt een stilte.

"GEDROGEERD?!" Gillen Heather en ik. De verpleegster houdt haar handen voor haar oren en Brandon trekt alleen maar een pijnlijk gezicht.

"H-Hoe?" Mijn mond hangt nog steeds open.

HOE IS DAT MOGELIJK? WANNEER IS DIT GEBEURD?!

Ze haalt haar handen weg en kijkt alleen maar knorrig. "Iemand heeft u gestoken met een naald."

"Naald?" vraagt Heather nu. Haar gezicht begint nog bleker te worden dan die van mij.

"Ja, uw zusje is geïnjecteerd met een naald. We konden bijna niet achterhalen welke plek u bent gestoken. Het blijkt dat het in uw zij is gebeurd."

In mijn zij?

Zeg me niet...

"Ik moet gaan," zegt Brandon uit het niets. "Hey! wacht!" Heather loopt achter Brandon aan wanneer hij de kamer verlaat.

Ik heb net niet zijn laatste uitdrukking kunnen zien. Weet Brandon hier meer van?

"Uhum." Ik draai me weer terug naar de verpleegster. "Sorry.." Ik ga wat rechter zitten. "U heeft gelukkig niet een hele grote dosis gekregen... u zat net op het randje. Heeft u niks gemerkt? Ik heb gehoord dat dit is gebeurd in de bioscoop. De injectie zou pas naar een half uurtje moeten werken."

Ik knipper heftig met mijn ogen. DAT BETEKENT DAT IEMAND TIJDENS DE FILM MIJ HEEFT GEÏNJECTEERD?

WAAROM?!

"Ik zie dat u heel verward bent. Kent u misschien iemand die zoiets bij u zou willen doen?"

Ik schud mijn hoofd.

"Geen vijanden of misschien vrienden van vrienden die u niet mogen?"

Ik schud weer mijn hoofd.

Ze zucht. Haar zwarte haren vallen een stukje naar voren. Haar witte uniform maakt haar wat dunner dan dat ze al is...

Mabel.

Staat er op haar naamplaatje. "Dit is trouwens niet per ongeluk gebeurd, iemand heeft dit met opzet gemunt."

"O-Opzet?" Stotter ik. Heel mijn lichaam begint te trillen. Wie zou dit bij mij willen doen? Wat heb ik ooit bij iemand aangedaan?

"U kan elk moment het ziekenhuis verlaten. Als u nog wilt blijven moet u dat bespreken met mij. Niet vergeten bij vertrek nog een paar papieren in te vullen," zegt ze.

Ze geeft me een laatste blik en loopt dan de kamer uit. Als mijn vader hoort wat er allemaal gebeurd is...

☕

"Hier zijn de papieren." De mevrouw met het grijze haar schuift een stapeltje papieren naar me toe. Ik pak een pen van de balie en vul het in. "Lola!" Ik draai me om en zie Heather deze kant op lopen. "Weet je zeker dat alles oké is?" vraagt ze bezorgd. Ik rol met mijn ogen. Ik heb niet in een coma gelegen of zo. Alleen een mini naald in mijn zij gekregen. Toch niet zo gevaarlijk vergelijken met dat?

"Doe eens rustig stress kip." Ik geef mijn zus een schouderklopje en draai me weer terug naar de papieren op de balie. Dan herinner ik me iets. (Wauw, dat gebeurd dus nooit.) "Waar is Brandon?" vraag ik terwijl ik mijn handtekening op verschillende plekken teken. "Die moest naar huis. Hij heeft blijkbaar belangrijkere zaken te doen." Hoor ik haar achter me mompelen. Er ontstaat een frons op mijn gezicht.

"Maar dat is nog niet het slechtste nieuws..." Ik slik. Dat klopt, mijn vader is hier nu het belangrijkst. "We kunnen toch... uhm... doen alsof er niks is gebeurd? We kunnen gewoon doen dat we nog naar een restaurant gingen om eten te kopen en de tijd vergeten zijn?"

Ik schrijf de laatste paar dingen nog op en kijk naar de klok op de muur. Heilige cupcakes. Het is al twaalf uur...

Ik voel me slaperig. Ik wil het liefst gelijk in mijn bed duiken en al dit allemaal vergeten...

"Ik heb ze al gebeld."

Ik kreeg net figuurlijk een koude emmer met bevroren cupcakes over me heen. "JE HEBT WAT?!" Ik voel me opeens klaarwakker.