Reaching the Ending

Necklace

"Bakit sinasauli mo na itong kwintas na binigay ko?" galit na galit na ang mukha ni Victor. Ilang weeks na kaming hindi nagpapansinan at lagi na kaming nag-aaway kahit na sa maliit na bagay.

"Maghiwalay na tayo." mahina kong sinabi ito sa kaniya. Nanghihina na ako. Pagod na.

"Ano?!"

"Ano bang sinasabi mo? Para lang sa maliit na bagay nakikipaghiwalay ka na?" He smashed the window at binato ag kwintas sa labas.

"Oo! Sabihin mong mababaw ang dahilan pero sawa na ako sa ganito. Hindi mo ba napapansin?Sanay lang tayong nandyan para sa isa't-isa pero wala tayong communication! Hindi na tayo masaya. Lagi kang galit palagi. Nasasaktan mo na rin ako. Lagi tayong nag-aaway. Hindi na ito healthy." Hindi ako makapaniwala na nagawa ko nang sabihin ang lahat lahat. Ang lahat ng saloobin ko. Ang mga iniisip ko.  Malakas na ako. 

"Bakit? Hindi ba natin to kayang lampasan? Mainitin lang ang ulo ko dahil wala na akong natatanggap na mga projects at laging ang Raul na yun ang bida. Hindi mo ba ako kayang damayan sa mga panahong ito?" tila nawalan siya ng lakas at napaluhod na. Nagkalt ang mga gamit sa apartment at ang mga pinggan at vase ay sirang-sira sa sahig.

"Dinamayan kitaaa! Pero wala na. Ubos na ako. Hindi ko na kayang magbigay pa. Kailangan ko magsimula uli. Hindi ganito. Na lagi na lang nangyayari ito sa araw-araw." 

Sa loob ng apat na sulok ng apartment na ito. Una kong naranasan ang kasiyahan sa pagiging malaya.

"Ang ganda naman dito Victor! Kitang-kita ang magandang view ng mga bundok. Saka maaliwalas. Hindi rin mainit kapag tag-araw diba yun ang sabi ng dating may-ari ng apartment na ito?" 

"Oo naman mahal basta para sa iyo. Sa atin ito buong-buo. Nabili ko na ito at papagandahin natin nag interior. Ikaw na ang mamili ng designs. Ikaw naman ang designer nf buhay ko."

"Korni mo. Bili na lang tayo ng mais sa labas para hindi kung anong kakornihan nasasabi mo."

It was the very first day of my life finally free from my abusive aunt and cousin. Bata pa lang ako iniwna na ako ang parents ko sa kanila. Hindi daw nila kayang magpalaki ng anak na katulad ko. Sakitin ako lagi. Si Tito Gary lang ang may gustong mag-alaga sa akin at may pakialam. Hindi niya ako itinuring na iba sa kaniyang mga anak pero lagi kong nararamdaman na iba ako dahil sa mga anak niya. Ayaw ni Kuya Berto sa akin dahil dagdag lang daw ako sa palamunin ng kanilang ama. Si Gertrude naman yung sumunod kay kuya ay maldita at lagi akong pinapagtripan.

Lagi akong nahuhuli sa pagkain kaya madalas akong nauubusan yun ay dahil marami silang inuutos sakin at pinapagawang mga assignments.

Natuklasan ito ni Tito at sinermonan ang kaniyang mga anak pati si tita. Medyo okay na sana pero nadisgrasya siya at walang iabng sinisi kung hindi ako. Inalila na nila ako pagkatapos ng lamay at lagi akong sinsaktan kaya naman hindi ako masyadong nakakapasok sa school.

Sa wakas, wala na sila sa buhay ko. 

Sa wakas, wala nang aapi sa akin.

Sa wakas, hindi na ako kontrolado ng ibang tao.

Kaso... dumepende ako sa kaniya. Hindi ako naging confident sa sarilin kong kakayahan. Walang ibang dapat na sisihin kung hindi ako. Kaya nagsumikap akong mag-aral ulit, magtrabaho sa gabi at magsikap para sa aking sarili. Hindi pwedeng lagi akong nakadepende sa iba. Hindi ako isang prinsesa na sasagipin ng hero o prinsipe.

I have to be the hero to save myself. 

"Miss Helwise, kanina ka pa nakatayo diyan. Eto ang mga gamot na dapat mong itake sa buwan an ito ha. Wag kang magpapagod at wag magpapakaoverwork sa trabaho. Alam naman ng lahat na isa kang professional model at hectic talaga ang schedules mo. Health is your priority too."

"Yes thank you. I'll taken note of that."

Kinailangan kong magtake ng medicines at kumosulta palagi sa psychiatrist dahil sa nadevelopn kong sakit. Ang mga reactions ko sa mga trauma ko at past relationship ay kailangan kong i-heal. Hindi biro ang mga napagdaanan ko. 

Sabi ni Asher sakin kailangan ko na daw humingi ng tulong sa kanila dahil pag may naririnig akong nababasag na gamit lagi akong nagpapanic o kaya naman nagtatago sa loob ng closet. It makes me feel safer when I am in there but I agree. 

I should do this. I have to help myself. it took 4 months bago niya ako makumbinsi dahil in- denial pa ako na kailangan ko ng tulong at akala ko kaya ko. Kaya kong mag-isa ang lahat. Kakayanin ko pero pinaunawa niya sakin na porke kailangan ko ng tulong hindi na ako malakas. Ang malalakas kailangan din ng tulong. 

Ilang taon na rin ang lumipas at bumuti na ang kalagayan ng aking buhay. Isa na akong ganap na fashion designer at proud ako sa sarili ko. Proud ako na nakayanan kong lamapasan ang mga nangyari sa akin.

"Stella! Kanina pa kita inaantay ah. Nagpapaganda ka pa dito eh maganda ka na naman. Naiinip na si Horace sa kaantay sa iyo. Balak daw magpropose."

"Wehh? Kanina pa rin ikaw inaantay ni Manny sa baba may dalang malaking bouquet magpropropose din sayo."

Namula-mula naman ang pisngi niya at agad na tumingin sa kaniyang maliit na salamin. 

"Talaga?"

"Hahahahahahha naniwala ka naman. Gullible yarn? Iuuwi ka lang nun sa inyo at magsisindi kayo ng cake. Anniversary niyo hindi ba?"

"Shocks! Oh my! I forgot! Sissy, pano na ito?" mabilis pa sa alas kwatro siyang umexit sa office at nagkukuha ng mga ingredients sa pantry. Luka-lukang ito ngayon niya gagawin yung cake sa opisina edi mabubuking siya.

"Kanina pa kita inaantay sa baba. Baka lamunin ka ng computer na yan?" saad ng matalino at gwapo naming boss.

"Ganun ba kanina pa pala nag-iintay bakit di ka umuwi na lang?"

"Umuwi? Uuwi na lang ako hindi pa kita isasama? Isasama na lang kita pag-uwi."

"Ha-ha. Funny ka. Kunin mo yung mga gamit ko kailangan kong magpahinga ngayon at nastress ako sa mga paandar ni Manny kay Florence."

"Pagod ka na pala eh. Kung sinasagot mo na ako para d ka mapagod.'

"Anong kinalaman noon?"

"Kapag sa akin di ka na mapapagod." inilapit naman niya ang isang red box. Mukhang binili niya sa mamahaling shop at may nakaengrave pa na pangalan ko.

"Kwintas?" nakakapagtaka na ang binigay niya ay kwintas samantalang ayaw niya dun dahil yun ang nagpapaalala sa akin ng nakaraan.

"Yeah. I made it myself." he smiled.

"Woooow." I nervously chuckled. 

"Yan ang papalit sa mga pangit mong alaala sa nakaraan. Para kapag natingin ka dito ako lang maalala mo at ang masasaya."