cafuné - mert hakan yandaş

17

Gözlerimi açtığımda hastane odasında uyandığımı farkettim, gözlerimi tekrar yumdum yorgundum ama kapı açılınca gözlerimi tekrar açmak zorunda kaldım "Merhaba Ela Hanım"

"Merhaba" oturmak istedim ama kendimi çok halsiz hissediyordum başaramadım

"Lütfen yatın, dinlenmeniz lazım" beni hafifçe yatağa geri bastırdı

"Neyim var" doktorun yüzüne baktım o da elinde ki sonuçlara bakiyordu, genç bir doktordu

"Dolaşım yetersizliği var bu yüzden muhtemelen başınız dönüyor ve kendinizi kötü hissediyorsunuz, ama bi tek sorun bu değil ne yazık ki" elinde ki raporu inceledi

"yani?" sesim az çıkmıştı, cevabını bekliyordum

"Sizi buraya getirdiklerinde haliyle farklı testler yaptık ve göğsünüzde bir kaç tane kist tespit ettik." kafamı salladım, nerdeyse her kadında olabilen şeyler diye düşündüm

"Parça alınıp bakılması lazım onun dışında kesinlikle stresten ve üzüntüden uzak kalmanız lazım ve kendinizi çok yormamanız lazım bu süreçte size ilaç tedavisi yapacağız ki dolaşım yetersizliğini kontrol altına almak için " konuşacak çok halim olamdığı için tekrar kafamı salladım tekrardan

"Teşekkür ederim Doktor Bey" kabullenmiş bir şekilde kafamı salladım

"İşim bu, sizin için yapabiliceğimiz bir şey var mı? yakınlarınızdan birine haber verelim?" elime bağlı olan serum şisesini kontrol etti

"yok teşekkür ederim benim kimsem yok" buruk bir gülümseyele, tavana baktım

"nasıl yani?"

"çağıracak kimsem yok"

"peki" kafasını salladı "iyi günler, gün ortasında sonuçlar gelince tekrar uğrarım ben" gülümsedi ve gitti

çağıracak kimsem yok cümlesi üzmüştü beni biraz, kafamı çevirip camdan gökyüzünü izledim bu geçtiğimiz 2 ay beni hem mutlu edip hem bu duruma nasıl sokabilmişti bir hemşire çantamı ve telefonumu getirmişti telefonuma baktığımda sayısızca gelen aramalara göz attım ve sonra instagrama girip dm kutuma biri şey yazmıştı "göndermeli story atmış bizim kız aşşşşşşşşıkkk💖" moralim tekrar bozulmuştu, başka bi dm'e girip baktım "ay lovelandıkkk diye bilir miyiz?💖💘💗💖💖💗💘" devam okuyordum ki o sıra cenk aradı

"Elam nasılsın? nerelerdesin?" araba sürüyordu sanırım hoparlörden sesi değişik geliyordu

"Hiç yatiyorum öyle, siz napiyorsunuz?" yalan söylemeyi hiç sevmesemde üzmemek için mecburdum

"Bizde yarin yıldız tilbe konserine gideceğiz sende gelir misin diye soracaktım" gülümsedim, bilirdi benim çok sevdiğimi

"Ya çok isterdim ama siz ikiniz gidin ya"  bahane bulmaya çalışıyordum

"Bi saniye sen nerdesin?" yanımda ki monitor ötünce sinir oldum telefonu uzak tutmaya çalışıyordum

"Hiç evdeyim nerde olucam?"

"Yalan söyleme Ela hastanedesin, ama hangi hastanedesin ve neden bize bir şey söylemiyorsun??" hafif sinirlenmişti bunu sesinden anlayabiliyordum

"Üzmek istemedim pek bir şeyim yok" bende üzülmüştüm bu duruma

"Peki gelelim görelim bakalım, söyle sen nerdesin" offlayıp hastane adını söyledim onlar da yolda olduğunu söyleyince kapattık, telefon elimdeyken mert on kere aramıştır herhalde hiç birine geri dönmedim.

Kapı çaldı ve içeri ECenk girdi, gülümsedim ellerinde çicekle gelmişlerdi ve en sevdiğim kek ile. "Yaaaa ağlicam bak" zar zor oturdum yerime

"Sen beni öldürceksin sanırım, neden haber vermiyosun ya?? neden ???" Ece gelip hemen yatağıma oturdu ve yüzümü ellerine aldı "naptın kendine neden burdasın?" gerçekten tam bir anneydi