cafuné - mert hakan yandaş

4

---------maç günü - mertin yönünden--------

Otobüsle Beşiktaş'ın stadına giriş yapiyorduk, otobüsümüz stada ulaştığı an küfürleri duymaya başlamıştık. Derbi günleri çok farklı oluyordu. Soyunma odasına gittik ve İsmail hoca bize taktikleri ve kimin nerde hangi göreve odaklanmasını anlattı. Şimdi ise ısınmaya çıkıyorduk, ilk oyuncumuz koridordan çıktığı anda ıslıklar başlamıştı. Beşiktaş taraftarının büyüleyici bir ıslıklama gücü vardı, kulağınız alışkın değilse zorluk çekerdiniz. Ama bunu asla sesli itiraf etmezdim.

Isınma hareketleri yaparken İrfan yanıma geldi, dün sorgusuna cevap vermeyince beni şimdi sinir edecekti galiba. Bana kaş göz yaparak Beşiktaş yedek kulübesinin arkasında bulunan sanırım vip tarafına işaret etti, çaktırmadan baktım ve Ela  ordaydı. Formasını giymiş ilk sırada oturup yanında ki kişilerle muhabbet ediyordu.

"sana kötü haberim var be kardeşim" kafamı irfana çevirdim ve şimdi gelecek habere kendimi hazırlamaya çalışıyordum "sanırım neciple aralarında bir şeyler varmış, yani herkes yakıştırıyormuş öyle duydum biliyorsun dorukhanla baya iyiler" sinirlendim, ama neye sinirlendiğimi farkedince daha çok sinirlendim.

"Banane oğlum" dikkate almamış gibi yapıp koşumu tamamladım, taraftarlar köşe bayrağına yaklaştığımda küfürler ediyordu ve ilk defa bu kadar sinirlenmiştim. Geri küfür edip, oradan ayrıldım. Adam mısınız lan?

Maç başladı ve ilk 30 dakikası baya sıkıcı geçti, Beşiktaşın üstünlüğü vardı ve bu benim canımı epey sıkıyordu. Her takım arkadaşımın yanına koşup gaz verdim, Komutanım lan ben bu takımın Kaptanıyım.

Geri posizyonuma geçecekti  ki Necip topu ayağına alınca fikir değişirip ona doğru koşmaya başladım topu çalma bahanesiyle bi güzel giriştim, hem sinirimi de çıkarmıştım artık. Ne siniri bilmiyorum ama öldüresim vardı.

Necip yerinden kalkınca alın alına geldik ve yakalarımıza yapıştık. Sinirden atar damarım patlayacaktı neredeyse ama ben daha çok provokasyon ile meşgüldum. Bayılıyorum karşımda ki insanı delirtmeye.

Onu sana asla bırakmayacaktım

Aramıza 5-6 oyuncu girdi ve bizi zor bir şekilde ayırdılar, hakem bizi uyardı.

Seninde ananı sikeyim lan

Pis pis sırıtmaya başladım, İrfan ve Ferdi beni tutuyordu ben ise gülüyordum. Taraftarda çok fena coşmuştu, Necip ise deliriyordu. "Hadi gel lan, gelsene" üzerine yürümeye çalıştım ama çocuklar beni bırakmadı. Necip zar zor sakinleşiyordu.

İster istemez gözüm Ela'ya kaydı, tepkisine bakmak istedim. Ayağa kalkmış bizi izliyordu, göz göze geldik hiç bir tepki vermedi sonra Necip'e baktı. Kestiremiyordum tepkisiz mi kalmıştı yoksa onun için endişeli miydi. Sanırım pek umrunda değil gibiydi.

Neden bu kadar önemsiyorum, ne zamandır bu kadar önemser oldum?

Geri oturup muhabbete devam etti, bu beni tatmin etmişti. Herkes sakinleşince oyun devam etti ve maalesef 3 dakika sonra gol yedik, altaya gidip üzülmemesini söyledim ama asla dinlemeyecekti beni. Onu taniyordum kafasına çok takiyordu, ben kaptan olarak.

Maç 3:1 bitmişti Beşiktaş maçı almıştı, puan kaybı insana çok fena koyuyor ama bugün bir farklı moralim bozuktu.

Otobüs ölüm sessizliğine bürünmüştü, bende kimseyle konuşmamıştım instagramda öylesine dolaşırken Beşiktaş sayfasına girip ne paylaşım yapmışlar bizim hakkımızda diye bakarken bir anda Elanın instagramını bulmuş bulundum. En son gönderiye yorum atmıştı.